İntihar Mektupları

  ÖNCELİKLE BU BENİM İLK DENEYİMİM YANLIŞLARIM VARSA VEYA ELEŞTİRMEK İSTEDİĞİNİZ HERHANGİ BİR KISIM,LÜTFEN YORUMLARINIZI ESİRGEMEYİN.VOTE SAYISINDAN ÇOK YORUMLARI ÖNEMSİYORUM,UMARIM BEĞENİRSİNİRİZ.

1.GÜN
 İçimde birşeylerin öldüğünü hissediyorum.Bir çocuk,insan veya hisler?
Her gün daha çok nefret ediyorum.Her gün zerre zerre nefret ediyorum.
Hayattan.
Zaten şu anlık hissedebildiğim sayılı şeylerden birisi;nefret.Neden yaşıyoruz ki?Sorumluluklarımız neden var?Sorumluluk deyince aklma direk okul geliyor.Orası kocaman boş bir bok yuvası.Mecburiyetten gidilen büyük beton yığını.Yaşlı 10-15 kişinin düşüncelerimi tek yöne vermemi sağladığı yer.
Tamam.Okul olmasın demiyorum ama trigonometri nedir ?Çok saçma, gereksiz....Herkes ve herşey gibi.Birşeylerin veya çoğu şeyin bu sekilde  oluşundan nefret ediyorum.Nefret ediyorum ve artık devam etmek istemiyorum.Yaşamak istemiyorum.Sadece uyumak istiyorum.Çünkü,sanki uyuyunca bunların hepsi geçecekmiş gibi geliyor.Neyse...Bu arada psikologlardan nefret ettiğimi söylemiş miydim?
Çünkü herkesi aynı ve ''normal'' şekle sokmaya çalışıyorlar.Ve bana kalırsa,normallik de bir okul ürünüdür.Çünkü herkese öğretilen şey aynı; yere çöp atma,hücrenin nasıl bölündüğünü öğren vs.
Ah..Bu saçmalıklar içinde daha fazla yaşamak istemiyorum.Sadece uyumak istiyorum.Bir alarmın sesiyle uyanmadan.Önyargıardan kurtularak, eleştiriler olmadann.
''O etek kısa''
''şişkosun''
''gay olduğunu duymadın mı ?''
''neden yapmış?''
Cevap mı? Kocaman bir SANA NE ?!.
Uyumak istiyorum...

2.GÜN 
Neden acı hissetmiyorum? ''Diğerleri'' gibi.Elim kanıyor,biryerlerimi çarpıyorum,bileklerimi kesmeyi bile denedim ki normal şartlar altında çok can yakıcı birşey olduğunu biliyorum...Kaybettiğim onca kana rağmen halsizlik bile hissetmiyorum.Canım acımıyor.Sanırım hala içimde birşeyler var.Ölmemiş olan.Ama sigara ciğerlerimi yakmıyor,haplar beni uçurmuyo,hiçbirşey beni heycanlandırmıyor,üzmüyor.Hissetmiyorum.Duygularım ve hislerim de yok artık.Kalbim de aynı atıyor.Yaşayacak birşeyim kalmadı.Aşık oldum, mutlu oldum, mutsuz oldum, acı çektim,çektirdim ama bitti.Ne olursa olsun artık herşey aynı geliyor.Görmek istemiyorum.Kendimi de çünkü bende aynıyım.En farklı ne gösterebilirsiniz ki bana? 
Sıkıldım.Saatin aynı yönde dönmesinden dahi sıkıldım.Sınırlı şeylerden sıkıldım.Ölmek istiyorum ben.Ölmek deyince korktunuz değil mi? Neden sizi bu kadar korktuğunuzu anlayamıyorum.Korkuyorsunuz değil mi?Çok...
Sonsuzlukdan da korkuyorsunuz.Oysa ki bana tek çıkışmış gibi geliyor.İnsanların sabit hallerinden, kendilerini kaptırmış saf hallerinden, yalanlardan ve kötülüklerden tek kaçışmış gibi.
İşte şimdiyse, yapılacak şeyler bitti; okunacak kitap, dinlenecek müzik, görülecek yer...
Her şey belli.Hayatlarınızda sürprizlere yer yok.Yarın giyeceğiniz dona kadar belli.Sıkıcısınız.
Ahh,neyse işte,uyumaya gidiyorum ben.

3.GÜN
Üşüyemiyorum.Evet, hava buz gibi ama ben ürpermiyorum bile.Fiziksel olarak yitirmediğim bir fonksiyonum kaldı mı acaba? Onca insan montla dolaşırken ben saf saf bakıyorum.Üşümüyorum..?
Canım yanmıyor.
Ağlamıyorum.
Beklemiyorum.
Üşümüyorum.
Düşünmüyorum.
Sevmiyorum
Yaşamayı.
Sadece teknik olarak kalbim atıyor.Sanırım.
Tamam,kabul edelim,yolun sonu.Yapmak istediğim, yapmaktan zevk aldığım hiçbirşey kalmadı.Gözümde yaş, kulağımda ses, dudağımda kelime tükendi.İyilikler tükendi ve kötülükler kazandı.Ve farklı bir konuya değinelim; 
istediğin göz rengine sahip olamayacaksın, hayal ettiğin gibi yaşayamayacaksın.Mutlaka bir yerde bi bokluklar patlak verir.Hayal ettiğin mükemmelliyeti yaşayamadan. öleceksin.
Bu kadar, hayat bundan ibaret.Zorlamanın artık anlamı kalmadı sanırım.

İçimde ölen her neyse, az kaldı.

Sanırım o da biraz daha dayanamaz.Ama ''o'' da ölmeden yapılacak tek ir şey kaldı; uyumak.Hıhı,uyumak...

4.GÜN
Az kaldı derken açıkçası 1-2 sanıyordum.Gitmeden önce yani.
Çünkü artık uyuyamıyorum da.Gözlerimi kapatıyorum ama geri açılıyorlar.Vücudumdaki diğer organların beni dinlemeyişi gibi artık uyuyamıyorum da.Demekkş artık 'gerçekten' yapılacak hiçbirşey kalmamış-uyku dahil-.
BİTTİ.
Onsuz yapamam diyebileceğim birşey kalmadı.Artık bende olmayacağım.
Ama belki bir şarkı söylemek isteyebilirim.
''Sorma neden,niçin.''

''Her şey yanlızlıktan'' 

''Bak,bak,bak,bak güzel bir gün ölmek için...''

***
Kızın soğuk,çıplak ve cansız vücudu korkunç şekilde küvetteki ılık suda yüzüyordu.Bileklerini kesip ılık küvete  girmek her ne kadar klişe bir intihar şekli olsa da en kesin sonuç verecek olan buydu.Neyse ki ailesi  fazla acı çekmediğini düşünerek kendilerini avutabiliyorlardı-kızlarının acı duygusunu dahi unuttuğundan habersiz-.
Günlüklerini ve yazılarını buldular,kızın.Onu diğer insanlardan farklı yapan tek şey fazla  düşünmesiydi.Çevresinin düşüncesinin aksine o kesinlikle kaçık veya şizofren değildi.Yinede intihar ona göre...Klişe işte.Aslında kendisi gibi.Kolay.Ama bir o kadarda çözülemeyecek gibi...Hayat gibi.