Lana POV
Ako si Lana, masasabi kung wala na dapat akong hilingin pa sa buhay...i can have everything i wanted including leisures in life...isang pitik ko lang alam ko makukuha ko na agad...but believe me sa kabila ng lahat i dont feel satistaction in life, alam ko na sa kaibuturan ng aking pagkatao may pilit akong hinahanap, pilit na inuungkat, ngunit di ko man lang mawari kung ano...life become too easy for me, wala man lang kachalenge chalenge ang aking buhay, every day is just like a daily routine, paulit ulit nalang....nakakaboring talaga...i feel so empty.....
then isang bagay ang aking napagdesisyunan...yes sariling ko pong desisyon...walang impluwensiya ng aking mga magulang...sa katunayan nga labag sa kanilang kalooban ang tatahakin kung daan...anong magagawa nila kung desidido na akong talaga..naalala ko pa ang pag-uusap namin ng aking mga magulang...
"Lana, my dear..you dont have to do this...just tell us what you need...you know you are very precious to us..." naiiyak ng sabi ni mama sa akin...si papa naman nanatiling tahimik pinag iisipan kung ano dapat niyang sabihin sa akin...
"Ma, i feel so lost, gusto kong hanapin ang sarili ko Ma...i don't know how to start kaya ito nga ang naisip kung paraan...hindi naman po ako mawawala ng tuluyan sa inyo, gusto ko lang po talaga maging normal na tao Ma...mabuhay ng ordinaryo, maranasan ang mga bagay bagay ma.."dagdag ko pang sabi.
"Magaggawa mo naman iyon anak kahit nandito ka sa tabi namin ng yong papa...you are too young..." hirit pa rin ni mama.
"'Ma.. hindi eh! di niyo lang naiintindihan anong nararamdaman ko...I have everything ma but im not happy...Dad please let me find my own happiness...pagbigyan niyo na po ako ni Mama...just give me my college life...hayaan niyo akong magdecide para sa sarili ko.. Dad...after this babalik akong buong buo at sisiguruhin kung mas magiging proud kayo sa akin...pagsusumamo ko sa aking mga magulang...
"Honey, alam ko you are a very unique individual, nasubaybayan ko yata ang paglaki mo anak...yes, kami ng mama mo sinandyang talaga naming ibigay sayo ang lahat...naalala ko pa kahit maliit ka pa kahit ano-ano nalang pinag aralan mo...after a short time agad mo namang natutunan kaya nga nabobored ka agad...thats why we gave everything just to please you anak pero bigo pa rin kami dahil nakikita naman naming di ka nagiging masaya... i dont know what's with you...kung sa ibang bata siguro nagtatalon na sa tuwa pero nasabi ko nga iba ka sa kanila at mas higit pa nga... you are already mature in everything....kung sa tingin mo, alam ko mas alam mo kung anong makakabuti sayo, dahil naging mabuti kang anak sa amin, ill support you in your decision anak...anytime andito lng kami ng mama mo...sa wakas ngasalita na rin si Papa.
"but sweetheart..hihirit pa sana si mama...agad naman siyang pinutol ni Dad...
"Sweety...i know nag aalala ka, ganun din naman ako para sa nag-iisang anak natin...but you know too, anong kapasidad ng anak natin....she will never stop until she reaches her goal...kung pipigilan natin mas lalong magrerebelde....you know what i mean...she is responsible enough...she's not a baby anymore... big girl na talaga ang ating princesa..sabi ni Papa habang inakbayan niya si mama.
Ma... Dad thank you so much...hindi ko po kayo bibiguin...sabay yakap ko sa kanila...si mama talaga napahagulgol talaga... eh! its not a big deal naman talaga...nag decide kasi ako i will stay in a dorm during my college life...paminsan minsan uuwi rin naman ako...kaya magkikita rin kami...halerrrr...nasa iisang lugar lang yata kami...
-------------------------
Tingnan niyo itong si mama, kung maka impake ng gamit ko para ayaw na yata akong pauwiin sa bahay...ngayon kasi ako lilipat sa dorm at tinulungan niya akong mag ayos ng gamit...ang drama queen talaga at umiiyak pa...
