GÖZÜYAŞLI GELİN

✅BÖLÜM 8✅ O BENİM KARIM

Kapıyı zorlayan Asaf dı. Ben kapıyı açmayınca kapıyı yumruklamaya başladı. Asaf'ın yanında kimsenin olmadığını düşündüğüm de kapıyı açtım. Asaf çok sinirli bir şekilde içeriye girdi ben onu sakinleştirmek için yanına oturacakken odaya Melek abla girdi. Asaf ile özel bir konu konuşurlar diye düşünerek odadan çıktım.

Ben tam kapıyı kapatırken Asaf arkamdan bağırarak.

-Hatun nereye gidiyorsun.
-Ben siz özel bir şey konuşursunuz diye aşağıya iniyordum.

Asaf'ın sözlerinden sonra bende yanlarına oturdum. Melek abla her şeyi Cemal ağanın yaptırdığını kendinin bu olayla ilgisi olmadığını anlattı. Asaf ablasına sinirlenmemişti sadece babasının nasıl böyle bir şey düşündüğüne sinirlenmişti.

Cemal ağa odaya Asaf dan özür dilemek için gelmişti. Bir baba ile çocuğu kaç dakika dargın kalabilir ki Asaf ile babası da sadece 5 dakika dargın kalmışlardı. Cemal ağanın konuşması ile birlikte onlar da barışmıştı bu olanları unutarak yeniden kahvaltıya indik.

Zehra hanım kahvaltıdan sonra beni yanına çağırdı. Çok endişeleniyorum ya bana dün gece olanları sorarsa amaaaaan sorarsa sorsun.

Zehra hanımı daha çok bekletmeden yukarı salona çıktım. Salona girdiğimde Zehra hanım tekli olan koltuğu oturmuş camdan dışarıya bakıyordu. Kapıya vurup yanına oturdum.

-Efnan yavrum sen artık bu ailenin bir gelini değil hem de kızı oldun ben ve Cemal ağa seni kızımız yerine koyduk sende bizi anne ve baban yerine koyarsan çok seviniriz.

-Ben zaten sizi annem babam yerine koydum. Ama benden anne baba dememi bekliyorsanız ben daha yeni alışmaya başlıyorum biraz daha zamana ihtiyacım var. Konuşacak başka bir şey kalmadıysa ben odama geçmek istiyorum.

-Tabi kızım geç sen odana.

Allahım sen bana yardım et şu yaşımda yaşadıklarımı yazsam roman olur. Kendi kendime konuşmayı bitirdikten sonra odaya çıkıp yatağın üzerine uzandım. O arada uyuya kalmışım.

Bir ses duyup uyandım. Bu ses bana hiç yabancı gelmiyordu. Aksine çok yakın geliyordu. Bu ses kesin Asaf'ın sesi. Sanki kendi kendine konuşuyordu. Aynı benim gibi ara sıra bende kendi kendime konuşuyordum. Bizim de birbirine benzeyen huylarımız var demek ki.

Düşüncelerim den ayrıldıktan sonra gözlerimi açtım. Tahminlerim de yanılmamıştım. Başımda oturan Asaf dı.

Göz göze gelmiştik. Allahım bu kalp atışları da neyin nesi. Ayh bugün bana çok acayip şeyler oluyor. Allahım sen bana hayırlısı neyse onu ver.

Asaf bana bir şey söyleyecekmiş gibi yanıma sokulmaya başladı.

-Bana bir şey mi söyleyeceksin.
-Hatun bugün annem benimle konuşmak istedi ama ben onu tersledim. Ama ne kadar doğru yaptım hiç bilmiyorum.
-Asaf annenle konuşmalısın.

Asaf benim sözlerimden etkilenmiş gibiydi. Odadan apar topar çıktı. Kesin annesinin yanına gitmişti.

~Asaf'dan~

Efnan'ın sözleri gerçekten beni etkilemişti. Odadan çıkıp annemin yanına geldim. Buraya gelmekte hata mı yaptım yoksa doğru olanı mı yaptım hiç bilmiyordum.

Ama annemle konuşmak en doğrusu. Annem bahçede oturmuş kahvesini yudumluyordu. Yavaşça yanına oturdum.

-Anne seninle bir şey konuşmak istiyorum.
-Tabi oğlum söyle.
-Hani sen bana sabah bir şey söyleyecektin ama ben seni tersledim ya ben olanlar için senden özür diliyorum.
-Oğlum benim seninle konuşmak istediğim konu senin ve Efnan ile ilgili. Oğlum sizin Efnan ile aranızda bir şey oldumu.
-Anne O BENİM KARIM...