Sınıfta teker teker dolaşmaya devam ediyordum ve Minik Ayşe'nin sırasına gelmiştim. Bu kız o kadar şirindi ki ona gülümsemeden bakmak neredeyse imkânsızdı. Sınıfa ilk girdiğim gün Minik Ayşe'yi birinin kardeşi zannetmiştim, çocuğun üzerinde önlük yoktu ve ancak 4-5 yaşlarında görünüyordu. Sonradan Ayşe'nin çok fakir bir ailenin beş çocuğundan birisi olduğunu ve bakımsızlıktan böyle minik kaldığını öğrenmiştim. Tesadüf bu ya, Ayşe'nin kendisi gibi soyadı da Minik'ti. Dolayısıyla bu onun hem lakabı olmuş oldu, hem de ona ve bal rengi kocaman gözlerine ayrı bir sevimlilik kattı.
Sırasına ulaştığımda Ayşecik tek avucu sımsıkı kapalı olarak sıradan kalktı. Kocaman yüreğiyle hiç örtüşmeyen incecik sesiyle 'Örtmenim!' dedi 'Bunu size getirdim.'
