Letters van Inkt - Schrijfwedstrijd

Uitvoering opdracht 3-Casuelle en ChiaraLeemans.

Casuelle

Er was eens een wetenschapper, Gepetto de Pinot genaamd, die tijdens zijn carrière maar weinig successen behaald had. Met een vertraging tijdens zijn opleiding, en geen onuitputtelijke spaarpot, had het hem meer moeite gekost zijn diploma te behalen in vergelijking tot zijn collega's. Terwijl zij hun onderzoeken konden uitvoeren in luxueuze laboratoria, en rondreden in de nieuwste Lamborghini's, kon hij slechts zijn droom najagen in de kleine garage, die hij jaren daarvoor tegen zijn huisje aan had laten bouwen. In het kleine, knusse kubuswoninkje was plaats voor een gezinnetje – hoewel het dan ietwat krap zou worden – maar Gepetto leefde al sinds zijn studie helemaal alleen.

Met een mislukt liefdesleven, een aantal ontslagen en geen vrienden of familie om op terug te vallen, was Gepetto het lachertje van het kleine, welvarende dorpje waar hij woonde. Hij was al jaren werkeloos, maar bleef hoe dan ook sleutelen aan zijn uitvindingen, in de hoop ooit één van de felbegeerde wetenschapsprijzen te kunnen winnen.

Zo was hij ook op een gewone dinsdagavond, bij het zwakke tl-licht in de kleine garage, opnieuw aan zijn nieuwste uitvinding aan het werken. Al sinds hij een kleine jongen was, droomde Gepetto ervan de meest beroemde geleerde van de geschiedenis te worden; hij wilde een robot zo in elkaar zetten dat het als een mens zou kunnen functioneren. Handelen en denken zoals een mens dat zou doen, gevoelens ervaren en uiten zoals ieder mens deze voelde. Hij wilde een menselijke robot creëren. Een menselijke, maar weliswaar onverwoestbare robot.

Het klonen en verbeteren van mensen, en het creëren van intelligente robots waren dingen waar Gepetto's voorgangers al sinds mensenheugenis over na aan het denken waren. Iets wat ook Gepetto al tijden bezig hield en op deze gewone dinsdagavond leek er eindelijk schot in de zaak te komen.

"Zo, mijn kleine jongen," murmelde hij zachtjes tegen het robotje dat voor hem om het bureau stond, terwijl hij met een zachte doek het koude metaal, waarvan het ding gemaakt was, nogmaals oppoetste. "Als je nu toch alles al zou weten, dan kan die kakbal van een Rutherhuff zijn laboratorium opdoeken! Ha, dan wil ik zijn gezicht wel eens zien!" Hij wreef glimlachend door zijn handen, genietend van het idee.

"Mijn beste vriend, morgen zal ik alles programmeren. Dan kom je tot leven, dan ga je genieten. En mij uit mijn benarde situatie helpen, natuurlijk." Gepetto lachte zachtjes, zuchtte tevreden en knipte het zwakke licht uit, hopend dat het geluk zich eindelijk eens aan zijn kant zou scharen.

Die nacht, terwijl Gepetto in zijn smalle eenpersoonsbed lag te dromen over zijn toekomst, wurmde een klein, insectachtig robotje zich, door een kier in een van de wanden in de garage, naar binnen. Met zijn rode sensoren, die op de plekken van zijn ogen aan zijn lijfje bevestigd zaten, scande hij de garage vlug, en stevende daarna, aangestuurd door degene die hem geprogrammeerd had, direct op zijn doel af; Gepetto's meest recente uitvinding, de kleine robot op het bureau. Heel even cirkelde het kleine robotje om het project heen – hij maakte zelfs een beetje zoemend geluid, alsof hij daadwerkelijk vloog als een insect – maar snel daarna landde hij op de schouder van de robot van Gepetto. Het kleine insectje nestelde zich in een holte in de nek van de robot. Daar schakelde hij zichzelf uit en wachtte, totdat Gepetto de volgende ochtend naar beneden zou komen en verder zou werken aan zijn uitvinding.

Zoals verwacht was dat ook het eerste wat de man de volgende ochtend deed. Na een slappe kom koffie snel opgedronken te hebben, haastte Gepetto zich naar de garage, samen met de kleine microchip, die hij onder zijn bed vandaan gehaald had. Op het moment dat hij de chip – met daarop alle mogelijke informatie – in de rug van zijn robot aanbracht, begonnen de twee blauwe lampjes in het gezicht te knipperen, en niet veel later kwam de robot tot leven. Gepetto slaakte een verrukte kreet, deed een dansje rond zijn as en klapte van blijdschap in zijn handen.