Dary Anioła, czyli co się działo przed poznaniem Clary | ZAKOŃCZONE | KOREKTA

Rozdział 17, czyli jak powstał nowy problem

- Gdzie byłaś?

Magnus popatrzył na Victorie. Kiedy dziewczyna oznajmiła, że idzie do siebie, on jej nie uwierzył i chwilę później poszedł do jej pokoju. Tak jak przypuszczał, Vic wyszła z jego mieszkania. Po dwóch godzinach, kiedy stanęła w progu jego mieszkania, zdał sobie sprawę, że nie jest na nią zły, a jedynie się o nią martwił.

- Musiałam się przejść. Nie bądź zły, że się wymknęłam - powiedziała z pokorą i usiadła obok niego na kanapie.

- Coś się stało?

- Czy ja wiem. Zdałam sobie sprawę, że mogę umrzeć. Przeraża mnie to. I to bardzo. Nie wiem, co się stanie.

Magnus spojrzał się na nią. Wyglądała jak zawsze. Długie do połowy pleców brązowe włosy, szaro-niebieskie oczy, delikatne rysy twarzy i wilcze uszy, które zawsze zakrywała. Jednak pod tą osłoną normalność, kryło się przerażenie. Słowami się nie mógł opisać, tego co mogła czuć jego przyjaciółka. Czarownik sam przeszedł dużo w swoim życiu, ale jeszcze nigdy jego życie zależało tak bardzo od jednego małego szczegółu.

- O czym jeszcze mi nie mówisz? - spytał, gładząc ją po włosach.

Spojrzała się na Magnusa, po czym wzięła głęboki wdech i zaczęła opowiadać.

- Kiedy chodziłam po Nowym Jorku, w pewnym momencie nie wiedziałam gdzie jestem. Wtedy ktoś się do mnie odezwał. Nie uwierzysz w jakim byłam szoku, kiedy się odwróciłam. Przede mną stał Jem. Ale nie ten, co wyglądał jak Cichy Brat. Tylko ten z którym się żegnałam, opuszczając Londyn. Teraz nie wiem, czy nie miałam halucynacji czy coś takiego. Ale wracając do historii, powiedział mi, żebym się nie przyjmowała, bo wie, że dam sobie rade. I nagle przypomniały mi się wszystkie wspomnienia związanie z Jemem. Zdziwiłam się, bo żadne z nich mnie nie bolało. A potem zniknął.

Dziewczyna położyła głowę na kolanach Magnusa. Robiła tak tylko wtedy, kiedy coś naprawdę ją gryzło. Tym razem nie wiedziała, co to jest. Nie mogąc nic zrobić zasnęła.

***

- Czy wasza dwójka będzie za mną chodzić do końca życia? - spytał Alec.

Stał tyłem do siostry i parabatai. Od dwóch godzin nie dawali mu spokoju. Chłopak zadał się zastanawiać, czy aż tak im na niemu zależy, czy po prostu im się nudzi, a to zapewniło dwójce rozrywkę.

- Powiedzmy, że do pierwszej randki z Magnusem - powiedziała Izzy - Bo przecież kradzież obrazu się nie liczy - dodała cicho, żeby Church jej nie usłyszał.

- Ewentualnie do powrotu waszym rodziców. Wtedy trzy osoby będą za tobą chodziły. Max to dopiero potrafi się przyczepić do człowieka.

Alec przewrócił oczami. Stał przed otwartą lodówką, szukając jedzenia. Ale zamiast się skupić na jedzeniu, myślał o Magnusie. Czym on na pewno odwzajemnia jego uczucia?

- Nie słuchasz - mruknęła Isabelle

- Bywa - odparł, zamykając lodówkę - Skoro cały czas mówicie o tym samym.

- Czyli on czym?

Głos sprawił, że trójka Nefilim odwróciła się w stronę drzwi. Stała tam wysoka kobieta o czarnych włosach i niebieskich oczach. Ubrana w elegancką sukienkę i szpilki, a na rękach miała czarne Znaki.

- Mama - szepnęli Izzy i Alec.

***

- To nadal nie wyjaśnia tego, czemu przyjechałaś tak wcześnie. Powinniście wrócić za 2 tygodnie-powiedział Jace.

- Hogde kilka dni temu napisał, że dziwnie się zachowajcie. Przez to, że w Idrysie nic się specjalnego nie dzieje, postanowiłam sprawdzić, o co chodzi - odpowiedziała spokojnym tonem Maryse.

- Wyolbrzymia - stwierdził Alec, wiedząc, że to nie prawda. Kradzież obrazu i pocałowanie czarownika, to jedne z tych rzeczy, o których rodzice wolą nie wiedzieć - Poza tym, gdyby coś się działo, Hodge byłby bardziej dokładny.

Maryse popatrzyła na nich. Czuła, że coś ukrywają, nie wiedziała tylko co.

- Zostanę na kilka dni - powiedziała i wyszła z kuchni.

- Mamy problem - powiedzieli razem, patrząc na zamknięte drzwi.

***

17 rozdział za mną. Postaram się, żeby następne były dłuższe☺
Tym razem daj znać jak się spodobało w komentarzu☺
XoXo