Toen Tina haar ogen opende, voelde ze meteen het metalen masker dat vast zat op haar gezicht. Ze zat in het midden van een kleine, kale kamer op een stoel. Behalve de stoel zag ze nog twee andere dingen in de kamer. Een televisie en een mes.
Angstig voelde Tina aan het masker op haar gezicht. Het zat vast aan haar neusbotje en langzaam begon ze zich te realiseren wat er aan de hand was.
Het TV-scherm ging aan.
"Hallo, Tina," zei het witte poppetje dat op het scherm verschenen was. "Ik wil een spel spelen. Het is zeer simpel. Laat me het je uitleggen: de klem om je gezicht zit vast aan je neusbot en zal over zestig minuten losschieten en de volledige voorkant van je gezicht opentrekken."
"Lekker," mompelde Tina.
Even was de pop stil, maar toen ging hij verder. "Aan de achterkant van de klem zit een scanner waarmee je de klem van je gezicht kunt verwijderen. Maar... het is geen vingerscanner. Nee, om deze scan correct uit te voeren, heb je een oogbal nodig. JOUW oogbal."
Tina slikte.
"Zie je dat mes daar?" ging de pop verder. "Ja... Je hebt een uur de tijd om je oog eruit te halen en hem voor de scanner te houden. Alleen zo kun je vrij komen. Begrijp je dat allemaal, Tina? Nou... veel geluk."
Voorzichtig en wankelend stond Tina op. Ze voelde met beide handen aan de achterkant van haar hoofd waar de klem vastzat, en ze voelde inderdaad een scanner. Toen keek ze met grote ogen naar het mes op de grond. Ze bukte en raapte het voorzichtig op.
"Mijn oog..." zei ze met een trillende stem. "Ik moet... mijn oog eruit halen?"
Even was het stil in de kamer. Tina staarde naar het mes en toen naar het televisiescherm waar de pop haar nog steeds aankeek.
Toen barstte Tina in lachen uit.
"HAHAHAHA!! Mijn oog eruit halen?! Wie denk je wel dat je bent!" zei ze. "Ten eerste: denk jij werkelijk dat ik hiertoe in staat ben? Hm? Nee! Ten tweede: stel nou DAT het me lukt, hè? Stel nou dát ik mijn oogbal er uit weet te snijden en de klem van mijn hoofd weet te verwijderen? Dan ben ik halfblind en loop ik rond met een levenslang trauma. Denk je dat ik dat wil? Denk je dat ik daardoor gelukkig wordt?"
Tina lachte spottend en liep naar het televisiescherm, waar de pop nu gewoon helemaal stilgevallen was.
"Luister eens hier," zei Tina, "jouw doel is toch om mensen dankbaar te laten zijn voor hun leven? Nou, ik WAS dankbaar. Maar nu? Nu maakt het me helemaal NIETS meer uit. Deze ervaring is iets dat geen enkel levend wezen aan kan, en dat zou jij moeten weten. Jij hebt een zieke geest, mannetje. Jij hebt een zieke geest en je bent idioot om te denken dat ik mijn best zal doen om nu nog in leven te blijven. Ik ga niet een uur wachten op mijn dood."
Tina hief het mes en glimlachte met tranen in haar ogen.
"Het spijt me, mam, pap," zei ze, "maar hier kan ik niet mee leven."
De SAW-persoon leek even te schrikken. "Tina..? TINA WACHT--"
Maar zonder nog iets te zeggen stak Tina het mes door haar keel. Ze viel op de grond en met haar laatste krachten stak ze nog een keer. Bloed liep over de grond en Tina was dood.
Jigsaw staarde naar het scherm met open mond. Had zij nou echt... Zij... Ze was pas drie minuten in het spel en ze had al zelfmoord gepleegd!
En het ergste nog? Ze had een punt.
Kwaad sloeg hij zijn handen op het bureau.
Dat was het saaiste spel dat hij ooit gespeeld had.
Einde
