DURDURUN DÜNYAYI İNECEĞİM

BÖLÜM-1

Gereğinden fazla hızlı atan kalbimin ve sırtımdan akan terlerin bana ettiği isyana dayanamayarak koşmaktan vazgeçtim.Hayatımın hareketliliğinden sıkılan -sanırım zeka kıtlığı yaşayan- ben birden evden kaçma kararı almıştım.Ne götüme güvenip yaptım bu işi bilmiyorum da... Cidden deliyim sanırım.Aklıma esen ani bir kararla hayatımdan kaçmak o kadar saçma ki... Yok yok sanırım bana rahat batıyordu.Ben haketmiyordum ki bu hayatı.Ciddi ciddi kusursuz bir hayatım vardı benim -yani çoğu kişiye göre- Ama sıkılmıştım. Kendi istediğim hiçbirşeyi yapmıyordum.Durup dinlenmek için yolun kenarındaki bir taşa oturdum.Ayy ponçik bedenim de yorulmuş,hah kendimi anlatıyım durun.Nila Arsen ben.Yok hayır kardeş Nilay değil Nil'de değil Nila! Bu ne dediğinizi duyar gibiyim ki haklısınız.Adımı ben de sevmezdim anlamını öğrenene kadar.Mavi demek Nila.Neyse adımın tanıtımını geçtiğimize göre asıl fragmana gelelim. 17 yaşında gayet sıradan bir kızım demek isterdim ama değilim.Okulunda herkes tarafından tanınan,sevilen,egoist olarak bilinen tiki kızım desem kendime biraz hakaret etmiş olurum ama olsun bilinenin aksinde biriyim.Sorun da buya zaten.Herkes tarafından yanlış bilinen biri olmaktan çok çok sıkılmıştım.Doğrusu biraz nefes almak istiyordum.Aileme gelince, normal bi aileydik işte.Mutlu küçük orta gelirli yuvamızda geçinip gidiyorduk.Ama beni çok zorluyorlardı.Sırf mutlu olsunlar diye istediklerini yapıyordum.Sıkılmıştım cidden, herşeyden! Hele son büyük aile kavgamızdan sonra çekip gitmek en iyisi gibi görünmüştü bana.Zaten birçok kere kovulduğum yerde durmam saçmaydı.Gerçi onlar alışıktı.Genelde evde kavga olduğunda korkar ilk yardım çantası gibisinden hazırladığım valizimi alır deniz kenarında sabahlardım sonraysa eve giderdim.Alışıktı bizimkiler zaten bu duruma.Ama artık fazla geliyordu ve benim hep geri döneceğimi düşünmelerinden bıkmıştım.Değerli göründüğüm her an değersiz,kalabalıkta olduğum kadar yalnız hissediyordum.Bu defa cidden kaçmıştım,evet.Gecenin bi yarısı olsa da mal gibi taksiye binip bi yere gitmeyi akıl edemediysem de,nedensiz bi şekilde ormanada koşup kaybolmuşsam da yine de kaçmıştım işte.Bu bütün küçük mağlubiyetlerin içinde devasa bir başarıydı benim için.Şu halde bile mutluydum ya,birinin beni üzebileceğine asla inanmazdım.Yeterince ara verip kendimi tanıttığma göre yola devam.Lan ben nereye gideceğimi de bilmiyorum ki.Neyse kalkıp biraz daha yürüyeyim en azından.Acil kavga çantasının aksine bu defa koca koca valizler hazırlayıp sürgülü büyük bir taşıyıcıya yüklemiştim.İçlerinde yıllardır biriktirdiğim para,kıyafetler,yiyecekler,su her bi şey vardı.Çadır bile almıştım yanıma.Ama uzaktan eskici gibi duruyordum,lakin gecenin bu saatinde ormanda pek minnoş olmayan ayıcıklar ve ben dışında kimse yoktu ve kimse tarafından görülmeyeceğimden emindim.Zaten görülsem yardım isterdim.Yoldan da taksi falan geçmiyodu ki,aslında araba bile geçmiyordu.Ormanın derinlerine iyice girdikten sonra çadır kurdum ve unicornlu pijamalarımı giydim.Ama unuttuğum bir şey vardı.Nasıl unuturdum,kendime hiç olmadığı kadar kızgındım.Gözlerim doluyordu ve gece ne yapacağımı cidden bilmiyordum...
&&&&
Eveeet arkadaşlar ilk bölüm olduğu için fazla uzatmadım zaten daha çok tanıtımsı bi bölümdü karakterimizle tanışmanız açısından onu sizlerle konuşturdum.Okuyup arkadaşlarınızla paylaşırsanız daha çabuk bölüm yayınlamayı düşünüyorum.oylamayı ve yorum bırakmayı unutmayın.