Mi Ha Mentito

Proloog

Ik kijk met betraande ogen naar het graf. Ze laten de kist zachtjes in de kuil zakken. Ik sluit mijn ogen. Ze kunnen dit niet doen! Ik wil schreeuwen, schreeuwen om ze terug te laten komen. Laat ze stoppen. Laat ze alsjeblief stoppen! Ik voel een hand die van mij vastpakken. Ik kijk op in de ogen van mijn opa. Net als bij mij lopen er tranen over zijn wangen.

Ik fluisterde: "Laat ze stoppen opa..." Hij schudde machteloos zijn hoofd. Opa zag er gebroken uit en zo heb ik hem nog nooit gezien. Ik probeerde nog eens. "Opa, laat ze alsjeblief stoppen." Mijn ogen voelden gezwollen aan van het huilen.

"Ik kan niets doen, meisje." Zijn stem kraakte. Ik keek hem aan. Hij had niets gezegd sinds het was gebeurd. Niets tegen mij, niets tegen oma.

Er liep iemand naar voor. Ze pakte de schep en deed voorzichtig een beetje aarde op de kist. Er schoot een pijnscheut door mijn borst. Mijn hart kan dit niet aan.

Ik keek mijn grootouders aan. "Er moet iets zijn. We moeten iets kunnen doen."

Dit keer schudde mijn oma haar hoofd. "Laat ze gaan, Elena." Nee, nee! Ze mogen niet weg zijn! Laat ze terugkomen!

Er liep nog iemand naar voor en die deed nog wat zand op de kist. En dan nog iemand en nog iemand. Iedere schep deed meer pijn. Ik schreeuwde:

"Stop!" Ik draaide me om naar opa en klampte me vast aan zijn hand. "Laat ze stoppen... Opa, alsjeblief." Hij keek me aan met betraande ogen en ik zag spijt.

Ik liet zijn hand los en liep naar voor. Ik greep de schop uit mijn tante's handen.

"Elena, laat dat los!", siste ze. "Ja mag deze begrafenis niet verpesten." Ik keek haar vol ongeloof aan. Ze griste de schop uit mijn handen en deed nog wat extra zand in de kuil.

Ze stonden in een lange rij. Er moesten nog zo'n vijftal mensen. Bij de laatste drie was de pijn zo ondraaglijk dat ik op mijn knieën viel. Ik rolde over de grond. Langs alle kanten kreeg ik blikken van medelijden toegeworpen. Ze dachten dat ik gek werd.

En wanneer als laatste, de pastoor nog een laatste schepje weggooide, voelde ik samen met mijn ouders, mijn hoop begraven worden.

Maar ik zag niet hoe een jongen zich in de schaduwen verborg terwijl hij zijn daad vervloekte.