Τόσο κοντά...

Κεφάλαιο 1

🔊.🔊.🔊.
Γαμημένο ξυπνητύρι.
Τι ώρα είναι; Πω, 07:15, πρέπει να βιαστώ αν δε θέλω να αργήσω στον αγιασμό.

"Εύα, ξύπνησες;", η μαμα μου.
"Μόλις".

Σηκώμομαι βιαστικά.
Ωραία, τι φοράμε πρώτη μέρα στο λύκειο; Το αγαπημένο μου σκισμένο τζιν και τη μαύρη μπλούζα του Iratus. Έτσι σίγουρα θα κάνω καλή εντύπωση, ειδικά στους καθηγητές. Μπα.
Τσάντα; Ούτε κατά διάνοια! Ξεκλειδώνω την πόρτα και πάω να πλυθώ. Κλασσική Εύα, αν δεν πλύνω το πρόσωπο μου 52 φορές τη μέρα κάτι δεν πάει καλά. Αργότερα κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Μμμ. Μυρίζει κρουασάν!

"Έλα, έκανα πρωινό. Πώς νιώθεις; Η πρώτη σου μέρα στο λύκειο!", κλασσική- ενθουσιασμένη για τα πάντα- μαμά Εύας.
"Πως να νιώθω, μωρέ, όλα φυσιολογικά!"

Τρώω στα γρήγορα και βγαίνω στη στάση. Ωχ, σαν πολλά παιδιά να είμαστε τελικά. Δε μιλάω με κανέναν από αυτούς, τέλεια. Ακουστικά και μουσική, λοιπόν και ας ελπίσουμε να έρθει γρήγορα το λεωφορείο!

Μετά από κανένα 5λεπτο βλέπω το λεωφορείο να πλησιάζει. Αμήν! Κάθομαι σε μια θέση μπροστά μπροστά, γιατί εξακολουθώ να νιώθω άβολα με τα γνωστά-άγνωστα παιδιά που κάθονται στο πίσω μέρος. Ξεκινάμε, λοιπόν, και χαζεύω έξω από το παράθυρο, αλλά ο οδηγός κάνει και δεύτερη στάση. Κοιτάω κι εγώ περίεργη μπροστά να δω ποιοι ανεβαίνουν από εδώ. Ή μάλλον ποιος. Ο Μιχάλης δεν είναι αυτός; Μα γιατί ανεβαίνει από εδώ, αφού η άλλη στάση είναι πιο κοντά στο σπίτι του; Να τον χαιρετήσω; Αποφασίζω να μην το κάνω, αφού είμαι τέρμα ντροπαλή.

"Καλημέρα, Εύα!", λέει και χαμογελάει.
"Καλημέρα, Μιχάλη."

Με χαιρέτησε, τι ευγενικός. Και τώρα κάθεται στην απέναντι θέση. Ωχ, αμηχανία. Ας κοιτάξω
έξω από το παράθυρο καλύτερα.

🔊.Μήνυμα.
"Σε πόσο φτάνεις; Άντε, μου έλειψες!", η γλυκιά Νάντια. Κοιτάω τριγύρω για να δω που είμαστε. Ωπα, μήπως είδα μόλις τον Μιχάλη να με κοιτάζει; Όχι, μωρέ μαλάκα, η ιδέα σου ήταν.
"Σε 5 είμαι εκεί."

Ήσυχη διαδρομή, φτάνουμε σχολείο. Όμορφο φαίνεται, λίγο τρομακτικό, αλλά όμορφο.
Να και η Νάντια, ευτυχώς με περιμένει μπροστά.

"Άντε βρε, που είσαι; Καλημέρα!!!", τέρμα ενθουσιασμένη, αγκαλιές, φιλιά.
"Καλημέρα, σόρρυ ρε, αλλά ο οδηγός δεν το πατούσε καθόλου. 10λεπτη διαδρομή την έκανε σε τέταρτο!".
"Χαχα, άντε πάμε προς τα πίσω, νομίζω ξεκινάμε!".

Ουφ. Αγιασμός, ευχές για καλή σχολική χρονιά, λίγα λόγια από το Δήμαρχο και μπλα μπλα. Βαριέμαι. Παρατηρώ το νέο μου περιβάλλον, βλέπω άτομα που δε γνωρίζω και κανα δυο παρέες που θυμάμαι από το γυμνάσιο. Α ναι! Και ο Μιχάλης με τη δική του παρέα. Εντάξει, τουλάχιστον γνωρίζω κάμια 20αριά άτομα εδώ πέρα κι ας είναι 100 άτομα μόνο η τάξη μου!
Ωχ. Θα μας βάλουν σε τμήματα τώρα. Με λένε Κομνηνού στο επίθετο και τη Νάντια Κυναμίδου, οπότε μάλλον θα είμαστε μαζί. Αγωνία.
Ευτυχώς, βγαίνω σωστή και είμαστε όντως μαζί! Βλέμματα ανακούφισης και μας πάνε στο γυμναστήριο, όπου παίρνουμε τα βιβλία μας. Σε σακούλες σκουπιδιών, φυσικά, αφού στις νορμάλ δε χωράνε τόσα που είναι. Βγαίνω έξω, η μαμά μου έχει έρθει ήδη να με πάρει και περιμένει χαμογελαστή στο αυτοκίνητο.

"Ναντιάκι, τα λέμε αύριο ρε, φιλιά!", λέω ενώ δίνω παράλληλα φιλιά στον αέρα κι αυτή κάνει πως τα πιάνει. Τρέλα!