Τόσο κοντά...

Κεφάλαιο 2

Η πρώτη εβδομάδα στο λύκειο περνάει ήσυχα και χαλαρά. Δεν ξέρουμε κανένα καθηγητή, οπότε κάθε φορά γίνεται η καθιερωμένη γνωριμία και μάθημα μηδέν. Παρόλα αυτά νιώθω ήδη κουρασμένη από το καθημερινό ξύπνημα στις 07:00 και χαίρομαι άπειρα που ήρθε το Σαββατοκύριακο και θα κοιμηθώ σαν άνθρωπος.

Θα 'θελα δηλαδή να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Είναι Σάββατο, ώρα 09:00 και ξυπνάω με τις φωνές των γονιών μου. Τέλεια. Τι στον πούτσο έγινε πάλι; Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήταν από εκείνα τα ζευγάρια που φωνάζουν ο ένας τον άλλο "αγάπη μου" ή "μωρό μου", που προτιμούν να κάθονται μαζί παρά χώρια. Το ακριβώς αντίθετο, βασικά, γιατί όποτε κάθονται μαζί έχουμε καυγάδες με εμένα και την αδερφή μου να κάνουμε το διαιτητή.

Α ναι. Η αδερφή μου. Αυτή σπουδάζει εδώ και ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη. Γλίτωσε!
Αντιθέτως, εγώ έχω ακόμη τρία χρόνια μαρτυρίου μπροστά μου και είμαι αναγκασμένη να ξυπνάω έτσι ένα όμορφο Σαββατιάτικο πρωινό. Τέλεια! Προσπαθώ να αποκλείσω τις φωνές από τα αυτιά μου και καταφέρνω να κοιμηθώ μεχρι τις 10:00, όμως οι φωνές δεν έχουν σταματήσει. Ώρα για βόλτα!
Σηκώνομαι, φοράω μια φόρμα και ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και πλένομαι. Τα χάλια σου έχεις, μόλις γυρίσεις ετοιμάσου για περιποίηση!

Βγαίνω στο σαλόνι.
"Πάω μια βόλτα."
Καμία απάντηση, δε μου δίνουν σημασία. Ωραία.

Προορισμός; Μάλλον θα πάω στο παρκάκι εδώ κοντά να ηρεμήσω τις σκέψεις μου. Οι οποίες, φυσικά, δε λένε να σταματήσουν την πάρλα: Θα χωρίσουν, σίγουρα! Ίσως καλύτερα έτσι, να ηρεμήσεις κι εσύ. Όχι, μην είσαι εγωίστρια, δε θες να χωρίσουν. Μα δεν τους αντέχω άλλο. Σκάσε.
Συνειδητοποιώ ότι βούρκωσα, καθώς μπαίνω στο παρκάκι. Ακούγονται φωνές, κάποιοι θα παίζουν μπάσκετ. Θα κάτσω σε ένα παγκάκι που κρύβεται κάπως από τα δέντρα, δε θέλω να με δει κανείς έτσι.

Κάθομαι, βάζω ακουστικά και χαλαρώνω. Αποφασίζω να μη σκεφτώ άλλο τους γονείς μου, γιατί και αυτοί μόνο τους εαυτούς τους σκέφτονται, όπως φαίνεται. Ανεβάζω την ένταση και κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να αποστασιοποιηθώ από τον κόσμο γύρω μου.
Δε βλέπω. Δε βλέπω την μπάλα που κατευθύνεται προς το μέρος μου.
Δεν ακούω. Δεν ακούω τον Μιχάλη που φωνάζει "πρόσεχε".
Νιώθω, όμως. Νιώθω τη μπάλα που συγκρούεται με το παγκάκι ακριβώς από δίπλα μου και "ξυπνάω" ξαφνικά απο το λήθαργό μου.

"Είσαι καλά;; Συγγνώμη, σου είπα να προσέξεις, αλλά είχες ακουστικά.", λέει μες την ανησυχία ο Μιχάλης.
"Δε χτύπησα καθόλου, όλα καλά. Ήμουν λίγο χαμένη."
"Πάλι καλά, δε λέει να μπω μέσα για ανθρωποκτονία, είμαι μικρός ακόμα!"
Γελάω και του πετάω την μπάλα.
"Τι κάνεις μόνη σου εδώ; Θες να έρθεις για μπάσκετ; Με τον ξάδερφό σου τον Δημήτρη είμαι."
"Ενδιαφέρουσα πρόταση, αλλά το 1.60 ύψος μου δεν ταιριάζει με τέτοια αθλήματα! Έτσι κι αλλιώς θα φύγω τώρα..."
"Μμμ έγινε...Να προσέχεις, μικρή!", φωνάζει καθώς απομακρύνεται.

Μικρή; Μάααλιστα. Πιάνω τον εαυτό μου να τον χαζεύει. Δεν είναι πολύ πιο ψηλός από εμένα, γύρω στο 1.70, μελαχρινός και από ότι πρόσεξα, αξύριστος τουλάχιστον μια βδομάδα. Ωραίος. Τα πόδια του γυμνασμένα (είδες τι κάνει το μπάσκετ;) και ανεβαίνοντας προς τα πάνω βλέπουμε...Όχι, δε βλέπουμε! Καλά κοιτάς τον κώλο του Μιχάλη, που έχεις φτάσει; Τα χάλια σου δες!
Σαν να έχω δίκιο. Κοιτιέμαι στο κινητό. Μαλλί μακρύ, καστανόξανθο, αλλά άλουστο, πιασμένο σε κοτσίδα. Ας ελπίσουμε να δείχνω όμορφη με αυτά τα ρούχα και να μην έγινα ρεζίλι.
Ρεζίλι σε ποιον μωρέ; Στον Μιχάλη; Από μωρό σε ξέρει!

Παίρνω χαλαρά το δρόμο της επιστροφής και απλά ελπίζω να έχει σταματήσει ο εμφύλιος στο σπίτι μου...

Αν διαβάζει κανείς, ας δώσει σημεία ζωής για να ξέρω να το συνεχίσω. Βασικά έτσι κι αλλιώς θα το συνεχίσω, αλλά δώστε σημεία ζωής παρακαλώ!!😜