Het Boerderijmeisje

het concert

"Hey Charlotte en Laura, jullie zijn toch niet vergeten waar we vanavond naartoe gaan hé? ".
"Nee hoor zoiets zouden we niet vergeten" zegt Charlotte. We hadden vanavond afgesproken om naar het het concert van Stan te gaan.

Oké nu ga ik me eerst even voorstellen. Ik ben Valerie, een meisje van 16 jaar en ik woon op een boerderij. Mijn ouders houden vooral veel koeien.

Dus 's avonds rond 7 uur vertrekken we met de fiets en het was ongeveer een half uurtje rijden. Eenmaal daar aangekomen stond ik versteld hoeveel volk er eigenlijk allemaal was. Laura zei:" kom we maken dat we vooraan staan". Na 10 minuten tussen mensen wringen was het ons gelukt. We stonden aan het podium. Stan kwam na 5 minuten al het podium op. Ik vind hem toch wel knap hoor, denk ik in mijn eigen. En opeens kijkt hij mij aan en niet van gewoon begroeten, hij kijkt langer dan nodig was. Dan begint hij te spelen. Wij gaan enorm uit ons dak. Bijna om de minuut kijkt hij naar mij en dat was een beetje ongemakkelijk.

Bij het laatste liedje zegt hij :"ik wil graag iemand uitnodigen op de het podium om met mij mee te zingen. Hij kijkt mijn kant op en dan zegt hij :" jij daar, kom maar het podium op, komaan niet zo verlegen." Ik twijfel,ik kan niet eens goed zingen en besluit het maar niet te doen. Iedereen begint te roepen van komaan wees niet bang enz... Opeens word ik opgetild en sta zonder het zelf te willen op het podium. Als ik naar beneden kijk zie ik mijn vriendinnen staan en een meneer van de bewaking. Die had mij waarschijnlijk opgetild. Ondertussen kwam Stan naast mij staan. Hij legt zijn hand op mijn schouder en geeft me een microfoon. Hij begint te zingen en kijkt terwijl heel de tijd naar mij. Ik kende natuurlijk het liedje. Hij deed teken dat ik mee moest doen en ik probeerde heel zachtjes mee te zingen maar dat gaat natuurlijk niet zo goed als je daar met een knalrood hoofd staat. Uiteindelijk begon ik luid mee te zingen en vond het fantastisch. Na het liedje kregen we een super luid applaus. Stan fluisterde in mijn oor:" goed gedaan, ik wist dat jij dit kon. Hoe heet jij eigenlijk?" Ik antwoordde zonder naar hem te kijken:" Valerie.

Stan nam mijn hand vast en we maakte samen een buiging. Ik ging terug naar mijn vriendinnen die luidkeels staan te roepen zodat ze bijna hun stem kwijt waren. We verlieten de zaal. Als je buiten kwam kon je nog op de foto met hem en kon je een handtekening krijgen. Als we buiten komen stopt een man ons en kijkt naar een foto en zit mij ermee te vergelijken. Dan zegt hij tegen zijn collega" ja dat is ze. Wil je even mee komen vraagt hij en ik zeg euhm ja
Mijn vriendinnen lopen giechelend achter me aan tot ik vraag " wat is er zo grappig? " Laura zegt "Ohh niets, ik ben alleen benieuwd waarom we mee moeten." Ik zit heel de tijd te denken waarom moet ik mee.