Merhaba ben Sıla. 17 yaşında kendi halimde bir kızım. Yani gerçekten kendi halimdeyim. Günlerim öyle heyecanlı veya bol maceralı geçmiyor.
Şikayetçi miyim? Hayır. Ama az ekşın olsa fenaa opmaz dimi?..
18 yaşıma girince ilk işim gözlüklerimde kurtulmak. Sonra da pek belli olmayan ergenlik sivilcelerimle küçük çaplı bir savaş açmak.
Ama pardon önce sivilceler sonra gözlük.
-Alya'nın Görüşünden-
"Kızım Sıla hadi kalk. Kahvaltı hazırlamaya yardım et."Klasik cumartesi. Gerçi bizimki hep böyle ama olsun.
"Sıla bulaşık makinası ellerinden öper." Bu son seslenişim. Yoksa ben bilirim onu nasıl kaldıracağımı.
"Tamam anneeeğğğ. Bekle az."
"Tekin hayatım hadi sen de gel sonra da Doruk'u almaya gidersin."
-2 dk sonra-
"Kiz kalksana saat 1'e geliyor."
"Off anne nolur sanki 5 dk fazladan uyusam?!" Sesindeki öfkeden yine yataktan düştüğünü anlamak için beyin fırtınasına gerek yok.
-45 dk sonra-
"Ben hastaneye gidiyorum. Tekin hadi sen de Doruk'u alsan diyorum."
Bizim küçüktenn ses gelmiyor.
" Kız ne o beyaz bayrak mı indiriyon da alttan alttan trip atıyon?" diye çemkirdim öfkeli çıkmasını umduğum sesle.
"Yok anne ya. Hala uykum var ondan. Bakma sen bana. Hadi bir karış suda buğul inş."
"Sana da iyi günler kızım."
biliyorum kısa oldu ama begeninizi bekliyprum. bir dahaki bölüm hem uzun hem de ekşınlı olacak
teşekkürler şimdiden
