Karanligin ardindaki issizligin acisi degildi bendeki.. Bu degildi asil icimden parcalari avuc avuc koparan , aydinligin ardindaki issizlikti yuregimi yangina ceviren dağlayan parçalayan .. Icimdeki feryati aydinliklardan tasidim ben karanliklara ama sadece kirintilari goturebildim benden kalan . Kalan mi dedim kalan varmişcasina . Yazarken bile kandirdim kendimi sonra inandirmaya calistim ama parmaklarim destek olsada zihnim izin vermedi buna . Kalmamiştimki aslinda kalinmişligi oynuyordum deniyordum . Ben her an kalınmışlığa koşuyordum ama olmayan benligimde, rüyalarimda . Sahi neydi rüya nasil biseydi kac saniye suruyorduda sabah onunla uyaniyorduk yataktan sicrayarak . Ben hep yorganimin uzerine para birakan annemi gorur uyandigimda kendimi o parayi ararken bulur sonra anneme neden parami aldin diye kizar dururdum kucuktum iste bilsem kizarmiydim, kiyarmiydim . Baya cok olmus ruya gormeyeli anlasilan, evet dogru akip giden zamanin eşsiz bucaksiz yollarinda kalmayali cok olmus . Her gun adimlarimin geri geri gittigi o evin kapisindan iceri girmeyeli cok olmus . Sokakta kalmiyorum oyle dusundun biliyorum aksine o evdeyim girdigimi goruyorum ama giremiyorum . Salonda televizyonun basinda agzimda sakizla uyuya kaldigimda uykum acilmasin diye tek gozumu kisarak acip yururken bile uykumu kacirmayi becerebilen ben onu yakalamayi nasil becericektimki ne bekliyordum yani mışıl mışıl uyuyabilmeyimi ? Ben ki uyumaya calisirken bile nefes alamayarak siçrayan bir insana dönüşmüsken neyin nesi uyumak . Kalbimin sizisini uyku sersemiyken anlayabiliyorum halbuki uykum varken hic biseyin farkinda bile olmayan ben . Dilimden dokulemeyen ne cok sozcuk var bedenimde bi bilsen yazilarima dahi dokulemeyen ne sirlar yolda yururken ayrilan her şeritte attigim her adimda ne hayatlar var bi duysan . Birak gormeyi tutmayi duymayi hissetsen bile ölursun . Ölmek degil sorun aslinda ölememek . Kalbine bile ben öluyorum diyememek demek ama duyuramamak icime duyuramayan ben disima nasil haykirayim zaten .
