Tren sesi ile uyandım. Evdeydim, nasıl eve gelmiştim? " Kuzen! Kuzen!... " diye bağırmaya başladım. Ses yoktu. Evi dolaştım, kimse yoktu. Dün gece ne olmuştu? Bu soru aklımı kemirirken, birde kuzenim kayboldu. Telefon ile aradığımda " Bu numara kullanılmamaktadır. " fonunu duyuyordum. Masadan sigara paketini alırken, çakmağın altında bir not buldum:
" Kuzen dün hattım aniden kapandı. Hat arkadaşımın kimliği üzerine kayıtlıydı. Ankesörlü telefondan aradım arkadaşımı onunda hattı kapanmış. Annesini aradım acı haberi verdi, arkadaşım vefat etmiş. Acil çıkmam gerekti. Gece 04.00 uçağı ile İstanbul'a döndüm. Hattı üzerime aldığım zaman seni ararım. Sağlıcakla kal... "
Mert'in bu notu beni rahatlatmıştı. Bugün pazar günüydü. Biraz gezmek ve stres atmak için dışarı çıktım. Gezerken tesadüfen Anna ile karşılaştık. Birlikte vakit geçirmek istiyordu. Çok sevinmiştim. Daha dün birlikteydik ama çok özlemiştim.
Önce Maraş'lı Yakup'un kafesine gittik, sonra köşedeki çiçekçiden bir demet papatya aldık, ama garip giden bir şey vardı. Herkes bize bakıyordu. Önce hayranlıkla bakıyorlar diye düşündüm. Ama herkesin gözü benim üzerimdeydi, şaşkın bakışlar. Ne zaman olayı fark etsem. Anna beni oyalıyor ve dikkatimi dağıtıyordu.
" Anna, aşkım neden herkes bize bakıyor? "
" Hayatım, bizim gibi yakışan çiftlere hayranlıkla bakarlar, boş ver. "
" Öyle değil! Uzun süre analiz ettim. Sanki burada sadece ben varmışım gibi davranıyorlar. "
" Yok öyle bir şey hayatım, sana öyle geliyor. Çok yoruldun galiba, hadi eve gidelim. "
Anna adeta çekiştirerek, bizi oradan uzaklaştırdı. Ona evimi gösterdim, ama sadece dış cepheden. Tam dün gece neler olduğunu soracaktım ki. Anna'nın telefonu çaldı. Acil gitmesi gerektiğini söyledi. Oysaki ben doyamamıştım o deniz gözlere, o güneş sarısı saçlara. Gidecekti yine, gözleri onu anlatıyordu. Yarın işten sonra buluşma sözü aldım. Ve öyle güzel gitti ki, yine arkasından bakakaldım...
