Δύσκολοι καιροί..

Σκέψεις.

Δύσκολοι καιροί. Ψεύτικες φιλίες. Ψεύτικοι άνθρωποι. Ψεύτικα συναισθήματα. Και ή λίστα δεν τελειώνει.

"Είμαστε στην καλύτερη ηλικία και ταυτόχρονα στην χειρότερη εποχή."

Πόσο ισχύει;

Εφηβοι απορροφημένοι απο το "εγώ" τους, φτώχεια, πείνα, μαζοποίηση των πάντων, τυποποιημένες ιδέες, τυποποιημένες αντιλήψεις, μέτρια ζωή, απογοήτευση απο τους παντες.. πάντα!
Σε τι να πιστέψω; Σε τι όχι; Σε εμένα θα πιστέψω. Μόνο εμένα είχα δίπλα μου πάντα έτσι κι αλλιώς.
Μικροί όλοι θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ονειρευόμασταν. Που πήγαν όλα αυτά τώρα;

Λεφτά, περιστασιακές αγάπες, καλοπέραση, το εγώ μας!

Αυτά μας έφαγαν.

"Τι να υποστηρίξω; Τι μπορώ να κάνω; Δεν έχω μέλλον..."

Τικ τακ, τικ τακ...
Ο χρόνος περνάει. Οι μέρες περνάνε. Μέχρι να το καταλάβεις έχουν γίνει καπνός.

Πότε θα πούμε αυτο το σ'αγαπώ, το συγγνώμη, το άντε γαμήσου που λέγαμε;

Βαρέθηκα. Τα πάντα. Τους πάντες.
Συμφέροντα παντού.
Δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς και ποιον όχι. Υποσχέσεις του κώλου και "αιώνια" σ'αγαπώ.

"Σ'αγαπώ. Συγχώρεσε με..."

Σίγουρα.
Και γιατί να σε πιστέψω στην τελική;
Μου φέρθηκε ποτέ κανένας σωστά για σε εμπιστευτώ; Κρίμα όμως γιατί πίστευα πως δεν ήσουν σαν τους άλλους.

"Μα..."

Δεν υπάρχει μα. Βαρέθηκα. Είμαι εγώ για την πάρτη μου και για όσους προσπαθούν για να είναι δίπλα μου.

Σας βαρέθηκα. Ολοι ίδιοι. Μουντοί, ρήχοι και ψεύτικοι.
Με κρίνεις τόσο εύκολα χωρίς να ξέρεις τι περνάω ή τι έχω περάσει.
Δεν ήταν σε όλους τόσο γενναιόδωρη η ζωή ξέρεις. Δεν γεννήθηκαμε όλες ψηλές, ξανθιές, με γαλάζια μάτια, αψεγάδιαστο πρόσωπο και τέλειο σώμα. Δεν τα βρήκαμε όλα έτοιμα στην ζωή μας. Παλεύουμε συνεχώς για τα θέλω μας και για μια καλύτερη ζωή.
Πάντως ένα πράγμα που παραδέχομαι στον εαυτό μου είναι ότι έμαθα να αγαπώ τον "πλησίον" μου, να μην κριτικάρω τα πάντα και να αποδέχομαι το κάθε τι διαφορετικό.
Μπορεί να είμαι διαφορετική απο εσένα, άσχημη για σένα, αλλά τουλάχιστον έχω δίπλα μου άτομα που με κάνουν να νιώθω ο πιο ξεχωριστός άνθρωπος. Τι να ζηλέψω ακριβώς;.