My Step Brother(Z.M)

Chapter 1

"Μairy θα κατεβεις τωρα κατω? Μην χασουμε και την πτηση μας" ακουω τη μαμα μου να φωναζει απο την κουζινα

"Σε πεντε λεπτα μαμα εξαλλου ειναι ακομα νωρις" λεω προσπαθωντας να μην ακουγεται η στενοχωρια στα λογια μου

Μενω και κοιταω το δωματιο που κοιμομουν ολη τη ζωη μου.Αναπολω τις αναμνησεις και μου ξεφευγει ενας λιγμος. Με τις φιλες μου ειχαμε κανει τοσα ονειρα... Ο μονος λογος που φευγω ειναι επειδη πρωτη φορα βλεπω τη μητερα μου τοσο χαρουμενη. Με μεγαλωσε σχεδον ολομοναχη αφου ημουν μολις 2 ετων οταν ο "μπαμπας" , την εγκατελειψε και εφυγε να ζησει με την καινουργια 《αψεγαδιαστη οικογενεια του》 . Η μαμα απο την αλλη, ειναι ξεναγος και γνωρισε τον Steven, ενα συμπαθητικο αγγλο οπου συντομα εκανε σχεση μαζι του. Και πριν προλαβω να τα συνειδητοποιησω ολα αυτα μετακομιζουμε στο Λονδινο. Αλλα αν ειναι να βλεπω τη μητερα μου χαρουμενη θα αντεξω.

"Αγαπη μου τωρα σοβαρα ηρθε η ωρα να φυγουμε " με διακοπτει εκεινη απο τις σκεψεις μου.

Κατεβαινω κατω. Εκεινη με βλεπει και σκουπιζει τα δακρυα απο τα μαγουλα μου. Δεν ειχα καταλαβει οτι εκλεγα." Και εγω στεναχωριεμαι" λεει σιγανα και με αγκαλιαζει. Εγω δεν κανω τιποτα και απλα γνεφω. Δεν ειχα ορεξη να μιλησω.

Μπαινουμε μεσα στο οχημα του θειου μου του Κωστα για να μας παει στο αεροδρομιο. Η διαδρομη ειναι ησυχη και ο θειος προσπαθει να κανει καποια αστεια για να γελασω. Δεν τα καταφερνει αλλα εγω χαζογελαω λιγο για να μην τον απογοητευσω.

Φτανουμε συντομα στο αεροδρομιο της Ροδου. Η μαμα με σκουνταει για να κατεβω απο το αυτοκινητο. Ειχα απορροφηθει τοσο πολυ στις σκεψεις και στις ανησυχιες μου οπου δεν ειχα συνειδητοποιησει ακομα οτι φτασαμε. Παιρνω τις δυο γεματες βαλιτσες μου και αφου δωσουμε τα εισιτηρια μας μπαινουμε στο αεροπλανο.

Καθομαι διπλα στη μητερα μου και αριστερα μου καθεται ενας ηλικιωμενος κυριος που φαινεται να τον εχει παρει ο υπνος. Δεν κουνιοταν ενω η φασαρια που επικρατουσε δεν τον ενοχλουσε καθολου και για μια στιγμη νομιζα πως ειχε πεθανει. Ημουν ετοιμη να φωναξω στην αεροσυνοδο να της πω να μην απογειωθει το αεροπλανο και να παρουν τον ανθρωπο στο πλησιεστερο νοσοκομειο αλλα τοτε ακουω ενα περιεργο θορυβο. Ακουγοταν κατι αναμεσα σε γρυλισμα και σε κραυγη λιονταριου. Ακουλουθω τον ηχο και βλεπω οτι προερχεται απο εκεινο τον κυριουλη.

"Τελεια" σκεφτομαι. Ενταξει χαιρομαι που ζει αλλα δεν με ευχαρηστει το γεγονος οτι θα το ακουω αυτο σε ολη την πτηση. Τον σκουνταω λιγο αλλα εκεινος δεν πτοειται και συνεχιζει να ροχαλιζει ολο και πιο δυνατα. Στελνω μυνημα στην κολλητη μου να την ενημερωσω οτι ειμαι στο αεροπλανο και βαζω τα ακουστηκα μου να βαλω λιγη μουσικη. Αυτη θα ειναι μια ατελειωτη πτηση.