Blanco

Schoonheid

Om eerlijk te zijn vind ik het echt niet leuk om aangeraakt te worden. Omdat mensen dan zien dat ik niet verkleur, niet zoals zij. Ik hou van de zon en ik hou ervan om mijn huid donkerder te zien worden, maar het is niet zoals de rest.

Thuis zeg ik dat ik naar de markt ging om te kijken of ze nog huidskleur spuitjes hadden. Voor mijn moeder dan. Mensen vinden het mooi om een huidskleurig gezicht te hebben, met wat vlekjes hier en daar op de wangen. Raar, ik heb een compleet huidkleurig gezicht, en dat is waarschijnlijk het normaalste aan mij.

Waarschijnlijk weet mijn moeder dat ik lieg, ik háát de markt. Iedereen die een beetje beschaafd is haat ze markt eigenlijk. Allemaal mensen dicht op elkaar gepropt die onwillig rode plekken krijgen door de aanraking van onbekenden. En ik, die niet aangeraakt wil worden omdat ik niet verkleur.
De wat ijdele mensen onder ons vinden het helemaal verschrikkelijk om daar te zijn. Die mensen nodigen zelfs om de zoveel tijd familie, vrienden en geliefden uit, zodat die mensen hun op bepaalde plekken aanraken zodat ze hét perfecte uiterlijk hebben voor een inwoner van Terramcolore.

'En hoe was het op school Theresa?' zegt mijn moeder. Ik schrik op uit mijn gedachten. Shit, ik ben helemaal niet naar school geweest, denk ik.
'Uhm ja, gewoon.'

'Wat is gewoon voor jou?', zegt mijn vader. Met zijn rode rechterhand legt hij zijn mes op het bord en met zijn gekleurde linkerhand zet hij zijn bril op. Hij tuurt langs zijn bril heen naar mij. 'Nou?'

'Zeven vakken en twee pauze's?'

'Zijn er niet wat, hoe zal ik het zeggen, divergente dingen gebeurt?'

'Tom...', fluistert mijn moeder.

'Ik vraag gewoon wat, dus?'

'Nee, vader.'