Psikolog bana bir kaç ilaç yazdı. Bunları hergün düzenli kullanmam gerektiğini söyledi. Eve geldiğimde Anna içeride beni bekliyordu. İçeri girdim. Olması gerekeni yapıp, onu görmezden geldim.
" Sürpriz! "
...
" Aa! Hoşuna gitmedi mi? "
...
" Özür dilerim. "
...
" Neden konuşmuyorsun? "
Bir sigara yaktım. Televizyonun arkasına uzanıp, kumandayı aldım. Dolaptan bir bira aldım. İlaçlarımı aldıktan sonra, birayı içmeye başladım. O arada Anna hıçkırarak ağlıyordu. İçim sızlıyordu. Sanki kalbim durmuştu. Dayanamıyordum. Başım dönmeye başladı tek hatırladığım yerdeki on dört bira şişesiydi.
İçim geçmişti. Kalktım ve dışarı çıktım. Biraz hava alacaktım. Anna kapının önünde beni bekliyordu. Sürekli konuşmamız gerektiğini bana anlatmak istediği şeyler olduğunu söylüyordu.
Bir hafta boyunca hep aynı şeyleri yaşadım. Onu görmezden geliyordum. Söylediklerini dinlemiyordum. İlaçlarımı düzenli olarak kullanıyordum. Sonunda ilaçlar işe yaramaya başlamıştı. Artık o yoktu.
... Bugün yokluğunun üçüncü günüydü. Çok yalnızdım. Sanki ondan kurtulmakla kötü birşey yapmıştım. Sanki şizofren olarak yaşarken daha mutluydum. Onunla gittiğimiz bara gittim. Aşırı içmiştim. Kendimi kaybedip ağlamaya başladım.
" Beyefendi iyimisiniz? "
" Biraz daha bira lütfen! "
" Çok içtiniz beyefendi gitmenizi rica ediyorum. "
(Elimi masaya sertçe vurarak)
" Gitmeyecem, bana bira ver! "
Ne olduğunu anlamadan kendimi dışarıda buldum. Eve gidecektim ama yolu bulamıyordum. Ara sokakta oturan gençlerden yardım istedim. Beni darp ederek cüzdanımdaki paraları aldılar. Bununla kalmayıp üzerimde bulunan kıyafetleride aldılar. Çok kötü bir durumdaydım ayağa kalkıp, sallana sallana yürüdüm. Ayağım yerdeki teker lastiğine takıldı. Kafamı çöp konteynerine çarptım. Biraz yere baktım. Sonra kalkmaya çalıştım. Birden vücudum ağırlaştı ve tekrar düşüp, bayıldım...
