"Γιατί εξαφανίζεσαι σε κάθε στάση που κάνουμε?" τον ρώτησα.
"Απλά μ'αρέσει να εξερευνώ τα μέρη."
"Και γιατί δεν θες να έρχομαι μαζί σου?"
"Γιατί μ'αρέσει να τα εξερευνώ μόνος μου!"
"Γιάννη γιατί είσαι τόσο μυστικοπαθής? Γιατί αλλάζει η συμπεριφορά...
"Χαρά, Αλεξ κατεβείτε φεύγουμε. Θα χάσουμε το πλοίο αν δεν βιαστούμε."
"Τώρα ρε μαμά, τα παπούτσια μου βάζω." φώναξα δυνατά για να με ακούσει.
"Γρήγορα"
"Ναι λέμε!!"
~~~
"Δηλαδή για 2 ολόκληρους μήνες θα είμαστε μόνο πάνω στο πλοίο?" ρώτησε ενθουσιασμένος ο αδερφός μου ο Αλεξ. Είναι 7 χρονών και ώρες ώρες μου την σπάει πραγματικά αλλά όπως και να το κάνουμε του έχω μεγάλη αδυναμία.
"Ναι αγάπη μου. Πως είπαμε λέγεται αυτό?"
"Κρουαζιέρα μαμά, δεν είμαι χαζός το θυμάμαι" είπε όλο νάζι.
"Και που θα κοιμόμαστε? Εγώ πάντως δεν κοιμάμαι στο πάτωμα!"
"Υπάρχουν καμπίνες παιδί μου, εκεί θα κοιμόμαστε."
"Και τι θα τρώμε?"
Και έτσι πέρασε όλη η ώρα στο αυτοκίνητο. Ο μικρός έκανε ερωτήσεις και η μαμά με τον μπαμπά προσπαθούσαν να του δώσουν να καταλάβει πώς έχει η κατάσταση. Εγώ είχα βυθιστεί στον ήχο της μουσικής κοιτώντας την θάλασσα έξω από το παράθυρο.
Μετά από ώρες ταξιδιού επιτέλους φτάσαμε στο λιμάνι. Ηταν 12:00 και η κρουαζιέρα μας άρχιζε στις 15:00. Τρεις ολόκληρες ώρες ακόμα...τέλεια. Το πλοίο δεν είχε φτάσει και οι γονείς μου αποφάσισαν να περιμένουν μπροστά στο λιμάνι για να είναι έκει όταν έρθει.
"Μαμά εγώ πάω μια βόλτα εδώ γύρω. Δεν θα αργήσω"
"Μονη σου? Η Αθήνα είναι επικίνδυνη Χαρά"
"Ρε μαμά 18 είμαι, θα προσέχω!"
"Καλά, μην αργήσεις όμως" Οι κλασσικές ελληνίδες μαμάδες. Υπερπροστατευτικές όσο δεν πάει, σκεφτηκα και άρχισα να περπατάω κατά μήκος της θάλασσας. Φορούσα ένα άσπρο απλό φορεματάκι μαζί με τα άσπρα αθλητικά μου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
