Becoming an American girl... Part 2 :)

17.

(Vanuit Laura)

Na mijn training liepen Ilse en ik samen door het parkje. "Je bent al weer aardig goed." Zei Ilse. Ik glimlachte. "Bedankt, maar ik ben nog lang niet goed genoeg." Ilse lachte. "Die ken ik van jou." "En ik van jou." Voegde ik eraan toe. Lachend ploften we op het oude vertrouwde bankje. Toen we uitgelachen waren schrok ik. Daar, iets verderop, zag ik mijn vader en die Sue staan. Ilse zag het blijkbaar ook, want ze stootte me aan. "Is dat...?" "Papa ja." Maakte ik de zin van Ilse af. Ik zuchtte. "Ik word hier zo boos van. Dat mens is een keer 25. Het had zijn dochter kunnen zijn! En boven alles, hij heeft mama's hart gebroken." Zei ik. Dat mijn vader mijn hart had gebroken maakte me nog niet eens zo veel uit, maar dat hij mijn moeder zoveel pijn had gedaan, dat vond ik erg. Ilse sloeg haar arm om me heen. "Ik snap je meisje, het is ook heel gemeen van hem." Zei ze. Ik zuchtte. "Je kunt toch niet iemand in de steek laten van wie je zolang gehouden hebt?" Vroeg ik na een tijdje. Het was even stil. "Ik niet nee." Beantwoorde Ilse mijn vraag. "En mama... Ik maak me zoveel zorgen om haar..." Zei ik. Nu pas kwamen alle emoties van de afgelopen tijd eruit. Ilse merkte het en trok me naar zich toe. Uit het niet begon ik te huilen. Rustig was ik in het begin niet te krijgen. "rustig liefje... Het komt wel weer goed..." Probeerde Ilse me te kalmeren. Ik verbaasde me nog altijd over het feit dat Ilse me altijd rustig kon krijgen. Toen ik langzaam maar zeker wat rustiger werd keek ik Ilse met betraande ogen aan. "Sorry dat ik zo down ben, maar ik voel me gewoon echt kut." Snikte ik. Ilse glimlachte en veegde de tranen van mijn wangen. "Het geeft niet liefje, het geeft niet." "Hoe dan ook, mijn vader gaat mijn comeback echt niet verpesten." Zei ik vlug. "Dat gebeurt zeker niet." Was Ilse het met me eens. Na een tijdje stond Ilse op. "Kom, voordat je moeder ongerust wordt." Zei ze. Ze stak haar hand uit. Ik pakte haar hand vast en samen liepen we naar huis.