Μέχρι το τέλος...

Κεφάλαια 29

Λευτέρης POV*

Ο Σμιντ... Σίγουρα αυτός ήταν στο τηλεφωνο! Αναγνωρισα κάθε εναλλαγή στη φωνη του! Να πάρει... Πώς με βρήκε; Ωχ! Ο Τόνι! Θεε Μου, κάνε να είναι καλα.

Αρπάζω το τηλεφωνο και πληκτρολογω το τηλεφωνο του Τόνι.
Κλειστό! Οχι ρε π*υστη μου!

Ένας ήχος ακούγεται απο το σαλόνι και τρεχω αμέσως να δω τι έγινε. Βλεπω το τζαμι της τζαμαριας σπασμένο, και στο χαλι μια πέτρα που εχει δεμενο γύρω της ενα σημείωμα. Σηκωνω την πέτρα και ανοιγω ατσαλα το σημείωμα.

"Ξερω κάθε σου κινηση. Εχω γίνει σκιά σου. Σε ειχα προειδοποιησει. Σου είχα πει, πως την επόμενη φορά που θα εισαι μπροστα μου δεν θα σου αρέσει. Ετοιμάσου!"

Αν με βρήκε, παει να πει πως με παρακολουθεί. Κι αν με παρακολουθεί, τοτε ξέρει και τη Λιζα!

Λίζας POV*

- Θα σε ενημερωσω οταν είμαστε σίγουροι. Θελω όμως να μείνεις δυνατη...

- Πειτε μου! Σας παρακαλω... τον παρακαλεσα τραβώντας τον απο την ιατρική ρομπα.

- Λυπάμαι... μου λεει και φεύγει.

Εχω μείνει να κοιταω τον άδειο πλεον διάδρομο. Τα ματια μου βουρκωνουν και εχω την ανάγκη να αρχίσω να τρεχω. Να φυγω μακρια απο όλους και από όλα! Να μην σκέφτομαι τον πατερα μου, τη μαμα μου, ακομα και τον Λευτέρη...

Βγαζω το κινητο μου απο την τσάντα, και του τηλεφωνω...

"Ναι;" απαντάει.

"Ελα μωρακι μου... Τι κανεις;" τον ρωταω προσπαθώντας να ακουγομαι ήρεμη.

"Καλα ειμαι Λιζακι μου. Εσυ; Η μαμα σου; Γυρισατε στο σπιτι;"

Τα ματια μου θολώνουν, και η φωνη δεν βγαίνει απο το στομα μου...

"Λίζα; Όλα καλα;" με ρωταει κάπως ανυσηχα.

"Ν..ναι. Ο..οολλ..λα κ...καλα" του λεω μέσα απο το κλάμα μου.

"Αγαπη μου τι έγινε;"

"Ειμαι στο νοσοκομειο. Δεν... δεν θα βγει. Λευετρη, μπορεί να πεθανειει..." του ειπα όσο πιο καθαρά μπορουσα.

"Μωρο μου ηρεμισε. Όλα καλα θα πάνε. Μην ανυσηχεις ψυχή μου."

"Εσυ που εισαι τώρα;" τον ρωταω αφου ηρεμισα λίγο.