Ζωή Με Βρυκόλακες

Κεφαλαίο 7-Η Καταπακτη

Και τότε είδα μια καταπακτή...
Την πλησίασα σιγά σιγά.Ήταν ξύλινη,κάτω στο γρασίδι.Κοίταξα γύρω γύρω να δω αν ειναι καποιος στο σπίτι του Στέφαν η κοιτούσε ο ιδιος.Δεν ήταν κανείς.Ξερω πως δεν ηταν δικη μου δουλεια,η καταπακτή δεν βρισκόταν στο σπίτι μου για να μπω  μέσα,και να ψαχουλεψω όμως η περιέργεια με είχε κατακτήσει.Όλη η κατασταση έμοιαζε με κάποιες σκηνές βγαλμένες από ταινία μυστηρίου.
"Αυτό θα το μετανιώσω..."είπα.Έκανα ένα βήμα,έσκυψα,και την άνοιξα.Άσπρα σκαλιά οδηγούσαν προς τα κάτω.

Τότε κατεβηκα κάτω.Συμπεριφερομουν λες και θα εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτό.

Άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια όπου έφτασα στο τέλος τους.Ήταν κάτι σαν αποθήκη όμως με περίεργα αντικείμενα.Υπήρχαν παντού στήλες από ράφια και μακρυά τραπέζια.Πάνω τους βρίσκονταν διαφορά ανατριχιαστικά πράγματα όπως πανάρχαια βιβλία,κεριά,νεκροκεφαλές.

Έβγαλα τα παπούτσια μου για να μην κάνω θόρυβο διότι ήξερα πως θα ακουγομουν από πάνω,διότι βρισκόμουν ακριβώς  κάτω από το σπίτι.Τα άφησα σε μια γωνία και άρχισα να εξερευνω τον χωρο.Αφού κοίταξα τα ράφια πλησίασα τα τραπεζάκια.Δεν υπήρχε τίποτα πάνω τούς.Όμως υπήρχαν συρτάρια κάτω από αυτά. Έσκυψα και τα άνοιξα.Μέσα σε αυτά υπήρχαν πάρα πολλά μπουκαλάκι με κόκκινο υγρό.Ηταν τακτοποιημένα σε ομάδες.Από την περιεργεια μου -όπως παντα-πήρα ένα μπουκαλάκι στα χέρια μου και άρχισα να το επεξεργάζομαι.Έξω από αυτό,ήταν γραμμένος ένας κωδικός με νούμερα,το ίδιο και στα υπόλοιπα μπουκαλακια

Σε κάποια φαση ακουσα έναν θόρυβο.Κοίταξα γύρω σε περίπτωση που ήταν κανεις.Ξαφνικά μου πετάγεται μια νυχτερίδα μπροστά μου εγώ ουρλιαξα και από την τρομερά μου το μπουκαλάκι έπεσε κάτω και έσπασε δίπλα από τα γυμνά μου πόδια.Στη συναιχεια ακολούθησαν και άλλες νυχτερίδες και βγήκαν από το ίδιο σημείο που βγήκε και η πρώτη.

Με τα χέρια μου επιασα το κεφάλι και καλυψα τα μαλλιά μου.Σιχαίνομαι τόσο πολύ τις νυχτεριδες!Καθώς έκανα Μικρά βήματα με τα πόδια μου από εδώ και από εκεί στην προσπάθεια μου να προστατεψω τον εαυτό μου,πάτησα το σπασμένο μπουκαλάκι με το υγρό.Βογκηξα από τον πόνο και έπεσα κάτω.

Προσπάθησα να σηκωθώ ,πηρα τα παπούτσια μου και έφυγα κουτσενοντας.Με δυσκολία ανέβηκα τις σκάλες.Καθώς τις ανέβαινα διαπίστωσα πως το άνοιγμα της καταπακτης ήταν ανοιχτό.
"Γαμωτο!Ξέχασα να την κλείσω!Αν κάποιος την ειδε ανοικτή,δεν αμφιβάλλω να είχε μπει μέσα και να με είδε!"Σκεφτηκα και βγήκα έξω.

Την έκλεισα,και άρχισα να τρέχω με το ένα πόδι στον αέρα.Είχαν μπει γυαλιά μέσα στο δέρμα μου και ΤΟ υγρό είχε υσχορισει στον οργανισμό μου.Ποιος ξέρει τι ήταν.

Μόλις έφτασα σην πορτα του σπιτιού μου αρχισα να την χτυπάω με μανία.Και τότε άνοιξαν η Βαιολετ και η Κατρίνα.

"Ομγ Σαμ!Τι έπαθες;"Φώναξε η Βαιολετ έτοιμη να κλάψει...

"Τι σου έκανε το παλιοτομαρο να πάω να το σκίσω;;;"Φώναξε και η Κατρίνα νευριασμενη.

Με πήραν τότε από τα χέρια και με ανέβασαν στο δωματειο μου.

"Θα σας τα εξηγήσω όλα!"Είπα εγώ.

Αφού φτάσαμε στο δωματειο,και η Βαιολετ είδε το πόδι μου,έτρεξε κάτω να πάρει το βαλιτσάκι με τις πρώτες Βοήθειες.Βλέπετε η Βαιολετ θέλει να γίνει γιατρός,οποτε ξέρει πως να χειρίζεται έναν τραυματία.

"Μοιάζει με ταινία τρομου και μυστηρίου μαζι"είπε βγάζοντας τα γυαλιά με ένα τσιμπιδάκι από το πόδι.

"Αυτό ακριβώς είπα και εγώ!"Σκευτηκα....

"Τουλάχιστον είσαι καλα"Είπε η Κατρινα με μια γλυκιά φωνή.
"Ορίστε!Έτοιμο"
"Εχαριστω πολύ Βαιολετ..."

"Λοιπόν,νομίζω είναι ώρα να φύγουμε."Ψελισσε η Κατρίνα με ένα στεναχωρημενο ύφος.Με αγκαλιασαν και έφυγαν

"Κορίτσια σας αγαπώ..."Τους είπα και μου χαμογέλασαν.

Μόλις έφυγα,ξάπλωσα στο κρεβάτι Μου και προσπάθησα να κοιμηθώ όμως δεν μπόρεσα.Είχα παντού πόνους...
----------------------------------------------------

Γεια σας!Λοιπόν πως σας φαίνεται η ιστορία μου?Ελπίζω να την απολαμβανετε....Τι πιστεύετε πως θα γίνει στη συνεχεια;Πατήστε σας παρακαλώ το αστεράκι αν σας άρεσε και αφήστε και ένα σχόλιο 💞Φιλακια💞✌