' Hani bazı anlar, bazı hatıralar vardır ya hiç unutulmayan ya da hiç unutmayacagımızı sandığımız. Ama işin aslı şu ki herşey unutuluyor. Bir süre sonra hatırlamak istesende hatırlayamıyosun. Ama hep o ilk bakış yada ilk gördüğün an aklındadır. Anlık bir fotoğraf gibi beyninin en ücra köşesine gönderilir o kare.
Kaç tane manevi kardeşim var sayamam. Ama hepsi iyi zamanlarımda birlikte güldüğüm kişilerdi. İnsanın canını acıtan da bu değil mi zaten iyiyken herkes var kötüyken yalnızsın. Zaten o saçma sapan itici sözler yok mu? 'Boşver' 'Unutursun' 'Değmez' vs.. Halbuki benim istediğim sadece sessizce aglayabilecegim bir omuzdu. Ya da birlikte ağlayacağım bir dost.
Sanırım insan umutsuz kalınca başka şeylerle meşgul olmak zorunda yoksa bu umutsuz sancı hiçbir şekilde geçebilecek gibi değil.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geçmişin İzleri
AcakHani tüm dolmuşluğunu ağlayarak satırlarına dökersin ya. Daha sonra dikkatini çeker ama okumazsın bile. Birisi alıp yüksek sesle dile döker yalvarışlarını. Dinlersin. Ağlayarak yazdığın şeyler sana bi'şey ifade etmez o an. Hangi kafayla yazmışım de...
