Wędrujące Piaski

Akt drugi

Zaczęło się od jednego szeptu. Niewinne westchnienie wiatru. Delikatne poruszenie włosami.

Później dołączyło do niego więcej szeptów, aż stworzyły ogłuszającą falę dźwięku.

Świat wypełnił mrok. Nie od razu — powoli przywłaszczał sobie centymetr po centymetrze. Zabierał dla siebie godziny, minuty sekundy. Gonił ludzi, gryząc ich po piętach i łaskocząc po plecach.

Nikt nie widział Nurbanu. Nikt nie zwrócił na nią uwagi, kiedy spieszyła się, by uratować sprzedawany materiał. Nikt nie pomógł jej, kiedy w tłumie przewróciła się, raniąc kolana i dłonie. Gdy satyny, które były jej jedynym dochodem, zapewniały kolacje na następny dzień, upadły na ziemię, brudząc się i rwąc pod stopami uciekających.

Nie miała czasu na zbieranie ich. Podniosła się, aby po chwili upaść przez ostry ból w kostce.

Mrok nadchodził. Mrok czekał cierpliwie.

Nie mogła już uciec, wiedziała o tym. Skuliła się, zamknęła oczy i pozwoliła, by ciemność ją pochłonęła.

Wszystkie dźwięki momentalnie ustały. Serce uspokoiło się, stało się kamieniem.

Krew przestała płynąć. Zatrzymała się w żyłach. A jednak... Nurbanu nadal żyła.

Otworzyła oczy i odsunęła dłonie od twarzy. Wyglądały tak, jak zawsze.

Znajdowała się w pustce. Ani w świecie śmiertelnym, ani w świecie bogów.

Gdzieś Pomiędzy.

Zimne palce na jej ramieniu spowodowały, że się odwróciła. Odskoczyła od nieznajomej ubranej w suknię tak miękką i cienką, że wydawała się być uszytą z białych płatków kwiatów.

– Kim ty... – zaczęła Nurbanu z przestrachem.

– Co cię przeraża? – Głos kobiety był słodki jak miód.

Nurbanu nie odpowiedziała, lecz rozejrzała się wokół, jakby chciała dostrzec coś w pustce, co nie uszło uwadze nieznajomej.

– Nie możesz uciec od cienia – powiedziała z uśmiechem. Wyciągnęła rękę, a na jej dłoni zaczął się kumulować czarny dym. – Ale możesz zaprosić go do tańca.

Wpatrywała się w dym jak zahipnotyzowana. Nie czuła strachu – wręcz przeciwnie, ogarnął ją dziwny spokój.

– Czego tak naprawdę się boisz? – spytała kobieta ponownie.

Znalezienie odpowiedzi zabrało jej chwilę.

– Śmierci – wyszeptała. – Boję się umrzeć.

Coś zmieniło się w prawie białych, świecących oczach nieznajomej. Jej rysy złagodniały.

– Jeżeli bóg cię kocha, nigdy nie umrzesz, Nurbanu.

Thaamir Ibn al-Rashid, Do Gwiazd i od Gwiazd Pustynnych