Malakas ang ulan pero wala paring tigil sa pag agos ang aking luha mula sa mga mata ko.
hindi ko rin maintindihan, bakit nga ba iniiyakan ko parin siya hanggang ngayon? eh 2 years na siyang wala..mahal ko parin ba sya?
"ha ha ha" pagak na tawa ko sabay pahid ng luhang umagos sa mata ko,ang eng eng lang pinupunasan kahit ulan.
mahal ko siya nuon pa, pero hindi niya alam, bakit nya malalaman e di hamak lang naman akong fan niya...
yeah he's an actor a singer and a model at ako ang silent fan niya, hindi man ako nagwawala pag nanjan siya pero sa kaloob-looban ng puso ko para akong mawawalan ng hininga.
naisip ko nanaman yung batang maswerteng nakakuha ng mata ni ayden, ang swerte nya.
ako nalang ang tao dito sa cementeryo lahat kasi ng pamilya at fans niya nagsiuwian na. ngayon kasi ang 2nd death anniversary niya at heto ako ngayon umiiyak parin. bakit kasi siya pa?
isa lang namn akong hopeless fan niya na humihiling na sana mapansin niya,pero anong ginawa ng tadhana? tumutol at ang masakit pa dun kinuha niya ang kalahati ng buhay ko.
napansin kong may tao sa likod ko at pianyungan ako,pero hindi ako lumingon baka kasi pamilya niya. nahihiya ako.
"masakit parin ba? sana pala bulag nalang ako para sakin mapunta ang mata ni ayden at ng sa ganun ay tumingin karin sakin at magawa man lang akong mahalin" nag c-crack yung boses niya halatang pinipigilang umiyak.
my heart skip a bit, anong pinagsasabi nya?
lilingon na sana ako ng tumalikod sya sakin.
"a-anong pinagsasabi mo?" tanging tanong ko sakanya pero kahit hubog lang ng katawan niya hindi ko maaninag dahil narin sa ulan at luhang namumuo saking mga mata.
"wag mo nang intindihin yun,sanay maging masaya kana,pwede bang humiling sayo?"
"a-ano yun?"
"pwede bang kalimutan mo na si ayden? ako kasi yung nasasaktan pag umiiyak ka, moving on is the best way for you..and for me.....kim"
nag umpisang tumulo nanaman ang luha ko at sya tuluyan na siyang umalis..
i c-cant! i cant forget him..
~
pagkapasok ko sa bahay,nakita kong nag-aalala si mommy at kuya sakin at the same time nasasaktan sila..
its my fault why can't i move on? because until now it hurts like hell..
"im sorry" huling sabi ko bago ako himatayin.
~~
nagpasya ang pamilya ko na dun muna nila ako paaralin sa ibang bansa..and now its been 1 year bago ako makabalik ng bansa..
sa school ko parin dati ako magpapatuloy ng pag aaral.. at mabutiy nakapag enroll na ako first day kasi ngayon.
at ngayon kada daan ko lahat napapatingin sila sakin.. masasabi ko ngang i've changed a lot.. kung nuon simple lang ang suot ko,ibahin nyo na i have my own designer at suot ko ngayon ay isang white jeans,fitted shirt at isang killer heels
but
still
i'm not happy...
pumasok akong late sa klase..
"sorry for being late maam" tsaka ako yumuko
"its okay you're the transferee right?"
"yes"
