The hardest thing about love, is when you go through complicated challenges destiny given us. We have to sacrifice in order to survive. Kailangan natin ng lakas ng loob at tiwala, para magtagumpay at malampasan ang mga pagsubok na 'yon. Pero shempre, hindi magtatagumpay ang pagmamahalan nila kung isa lang ang kikilos. Kailangan dapat magtutulungan ang bawat isa, if they really deserve one another. They have to prove that no one can strangle them apart, no matter how hard what is given to them. Iyan ang pagkilala ko sa love.
'Yan ang palagi naming sinasabi sa isa't-isa ng taong gusto kong makasama habang buhay. Ang taong mahal na mahal ko. Siya ang nagturo sa akin kung ano ang ibig sabihin ng pagmamahal, pinakita at pinaramdam niya. He made me feel wanted, pinaramdam niya sa akin na ako ang kailangan niya. Wala siyang pakialam kung anong past ko, ugali, katayuan sa buhay.
"Ma, Pa! Alis po muna ako!" sigaw ko. Muli kong inayos ang buhok ko habang nakatingin sa salamin. Pagkatapos, kinuha ko ang sling bag ko. Lumabas na ako ng kwarto. Nakita ko si mama at papa na nasa coach, nanonood ng TV. Lumapit ako sa kanila at kiniss sa noo, isa-isa.
"Alis po muna ako" pag-uulit ko. Tiningnan ako ni mama, from head to toe.
"Oh, ayos na ayos ka ngayon anak ah. May importante kang lakad?" tanong nito.
"Opo, sige ma, pa. Paalam!" lumabas na ako ng bahay. Kinuha ko ang motorbike sa garahe at nagsimula ng magdrive.
Dumaan muna ako sa isang flower shop para bumili ng bulaklak. I entered in the store, binati ako ng mga tindera doon. Binigyan ko lang sila ng ngiti. I roam around the shop to find a perfect flower. Nahagilap ng mata ko ang bulaklak na binigay sa akin ni Franc noon, simula no'ng inamin niyang may gusto siya sa akin, at nagpaalam na liligawan niya ako. Lahat ng 'yon bumalik sa alaala ko.
Nasa bahay ako, doing my paper works na isu-submit ko na bukas sa boss ko. I was distructed by my phone, nag-vibrate ito. In-open ko ang message at binasa.
Miss Martha, meet me at the Rosco's Restaurant tonight at 7:30 p.m. I need you to submit the documents my elder brother assigned you to worked on. - Franc Bautista.
Noong nabasa ko 'yon, nagtaka ako. But nevertheless, nagreply na lang ako.
Ok, Mr. Bautista. - Martha Gonzales.
Nang dumating na ang gabi. Nagsimula na akong mag-ayos. Sinuot ko ang itim kong formal dress at itim na sandal. Pinony tail ko ang buhok ko at nagmake-up na naba-bagay sa suot ko. Nagtaxi ako papunta sa restaurant, nang makapasok na ako. Nahagilap ko si Mr. Bautista, nakaupo. He is wearing a black tuxedo and a black shoes. Ang ganda ng pagka-ayos ng buhok niya, I'm guessing he just got he's hair cut earlier. Ang pormal niyang tingnan. Hindi maipagkakait na napaka-appealing niyang tingnan dahil sa suot niya. Lumapit ako sa kanya at nginitian ito.
Nakita niya naman ako at nginitian, in return. Nang makalapit na ako, pinaupo niya ako. Inabot ko ang white folder.
"Nandyan na po ang mga dokumento Mr. Bautista" sabi ko. Tinanggap niya naman ito at binuksan ang folder tsaka sinirado ulit.
"Well done, Martha.." sabi nito at ngumiti. Ilang sandali rin ang lumipas, nag-usap kami tungkol sa business ng kuya niya. Nagtatanong kung okay lang ba ang company, wala bang problema, masyado bang strikto si Mr. Bautista. I thought at first, masungit ang kapatid ng boss namin. Palagi lang kasi itong nakaface-palm, nakadikit ang kilay. Kaya napapagkamalan kong masungit siya. Hindi naman pala, opposite nga ang lahat ng inisip ko eh. Siguro, ganyan talaga kapag ikaw ang nagmamay-ari ng company. Mahilig siyang magbiro kahit na palaging waley, at 'yon ang nakakatawa. Kasi pagkatapos niyang sabihin ang joke, titigil ako at tinitingnan siya ng matagal at bigla na lang akong natatawa. I'm starting to like he's other side of him. Ang sarap niyang kausap.
