สิ้นเสียงบรรเลง : zarry fiction

สิ้นเสียงบรรเลง : บทละครฉากที่หนึ่ง

        

สิ้นเสียงบรรเลง : พี่เซน x นังรี่

     

      

บทละครฉากที่หนึ่ง

      

       

..

               

                

"หากเสียงระนาดของข้าจะทำให้เอ็งเฉิดฉายส่องประกายในสายตาผู้คน 

ข้าจะบรรเลงไปจนกว่าจะหมดลม ข้าจะรักเอ็งไปจนกว่าข้าจะสิ้นใจ"
      

               

..

       

           

เสียงระนาดดังรูดรางไม่ไม่มีหยุดพัก ตั้งแต่เช้าตรู่จนสายป่านนี้ ท่วงทำนองเดิมถูกเล่นครั้งแล้วครั้งเล่าจนมือระนาดฝึกหัดปวดข้อไปเสียหมด จะเพราะอะไร ก็เหตุเพราะมันยังไม่คล่องและยังไม่ถึงที่ครูเจ้าคณะหวังไว้ให้เป็น

          

"เล่นอีกรอบ ไอ้จ๊อด เล่นไปจนกว่าเอ็งจะคล่องมือ!!"

เสียงคำสั่งของชายชราดังขึ้น หน้าของไอ้จ๊อดเด็กในคณะที่ถูกจับมาฝึกระนาดจึงบูดบี้ไปพร้อมกับเสียงโอดครวญ 

           

"โถ่ครู ให้ไอ้เซนมันเล่นก็ดีอยู่แล้ว ชั้นขออยู่หลังฉากเหมือนเดิมนะครู"

           

ไอ้จ๊อดเด็กในคณะต่อรอง ใครจะรู้ว่าวันดีคืนดีครูเจ้าคณะก็เรียกตัวมันขึ้นมาให้จับไม้นวมหลังจากที่ไม่ได้จับมานานแสนนาน แถมยังให้นั่งเล่นมันอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เช้าตรู่ยันตะวันสายโด่งก็ยังไม่ให้พัก

          

นี่มันเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้สิน่า

             

"บ๊ะ! ไอ้นี่ แล้วถ้าไอ้เซนมันป่วยข้าจะให้ใครเล่นแทน หรือเอ็งจะให้ข้าเล่นเอง"