Ζωή Με Βρυκόλακες

Κεφαλαιο 8-Η ομολογηση

*Ντριιιιιιν**Ντριιιιν*
Ξεκουκουλωθηκα και κοίταξα το ξυπνητήρι να χτυπάει.Είχα τόσα νεύρα και πονούσα πολύ,όχι μόνο στο πόδι αλλά και σε όλο το σώμα.Πάλι καλά κατάφερα να κοιμηθώ λίγο τελικά...

Άπλωσα το χέρι μου και χτύπησα το ξυπνητήρι με δύναμη.Έγινε χίλια κομμάτια.Το τράβηξα πισω και κοιταξα μήπως υπηρχε κάποια πληγη.Δεν υπήρχε.

"Πως το έκανα αυτό;" ψελισσα τρομοκρατημένη.Που βρήκα τέτοια δύναμη;

Σηκώθηκα από το κρεβάτι, ετοιμάστηκα και έφυγα για το σχολείο.Είχα αργήσει και το μάθημα είχε ξεκινήσει ήδη...είχαμε Αγγλικά.Άνοιξα την πόρτα της τάξης σιγά σιγά,και μπήκα μέσα.

"Δεσποινίς Σαμανθα,τι κάνετε τέτοια ωρα;"
"Εμ..Εγώ..."
"Είστε τυχερή που σας αφήνω να παρακολουθήσετε το μάθημα,θα μπρουσα να σας πετάξω έξω.Απαράδεκτο."
"Χίλια συγγνώμη.Δεν θα ξαναεπαναληφθει."είπα και καθώς στην θέση μου.
"Καλως"μου είπε με ένα ψυχρό βλέμμα και γύρισε πίσω στο πίνακα,να συνεχίσει το μάθημα του.

Η μέρα έφτασε στο τέλος...

"Σαμ!"
"Στεφαν!;Τι κάνεις;"
"Είπα να μην σε αφήσω μόνη,μιας και πάω σπίτι από τον ίδιο δρόμο με εσενα"μου είπε και έκλεισε το μάτι.Αχχχχ πόσο μισώ και λατρεύω ταυτόχρονα όταν το κάνει αυτό!
"Θα ήθελες να έρθεις στο σπίτι μου;Θα είμαστε μόνοι,η οικογένειά μου θα λείπει σήμερα."
"Ναι αμέ.Ποτε;"ρωτησα.
"Τώρα"Είπε και με κοίταξε.
"Εμ..Ναι,εντάξει"τον κοίταξα και του χαμογέλασα.

Σε όλη την διαδρομή,λέγαμε διαφορά.Ο Στεφαν,ελεγε διαφορά πράγματα για την οικογένεια του.Μου είπε πως ειναι οικογένεια με βαθιά ιστορία.Μου είπε επίσης και πολλές ιστοριες.Όπως για παράδειγμα,μια φορά,ένα γιγαντειο τετράποδο τέρας,επιτέθηκε το χωριό του προπροπροπροπροπροπαππου του.Ο προπροπροπροπροπροπαππου του,έσωσε το χωριό,σκοτώνοντας το τερας,προσωπο με πρόσωπο στο ίδιο του το καλύβι.Το χωριό τον δοξασε,όμως μετά από έναν χρόνο εξαφανίστηκε. Πολλοί λέγανε πως σκοτώθηκε από πλάσμα,ίδιου είδους με το τετράποδο τέρας για εκδίκηση,η ακόμα έγινε αυτός ο ίδιος ένα τέτοιο τέρας.Κανείς δεν έμαθε,ούτε ακόμα η οικογενεια του Στέφαν.

Λέγοντας όλες αυτές τις ιστορίες,φτάσαμε στο σπίτι του.Μου άνοιξε και πήγαμε κατευθείαν στο δωματειο τού και καθίσαμε στο κρεβάτι.
"Σαμ..."ψελισσε κοιτάζοντας με στα μάτια.
"Τι;"
"Την προηγούμενη φορά,που ήρθες πήγες κατευθείαν στο σπίτι σου;"

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πολύ γρήγορα. Και αν το ανακαλυψε;Και αν με είδε να μπαίνω στην καταπακτή και να ψαχουλευω τα πράγματα της οικογένειας του;Μα αλήθεια,μου είχαν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Ήταν πολύ περίεργα εκεί μέσα.Για ποιο λόγο,κρατούσαν τόσα μπουκαλάκια με αυτό το κόκκινο υγρο;Και δεν ηταν και λίγα,ήταν εκατοντάδες,όλα φτιαγμένα σε δεκάδες.Και γιατί είχανε κωδικούς γραμμενους επανω τους;Και οι νεκροκεφαλες;Τα τόσο παλιά βιβλία που έμοιαζαν λες και είναι διακοσίων χρονων;Κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει.
"Ναι,πήγα κατευθείαν σπίτι μου,γιατί έγινε κ-κατι;"ψελισσα.Φοβόμουν τόσο πολύ.
"Σιγουρα;Διότι είδα την καταπακτή του σπιτιού Ανοιχτή"με κοίταξε με ένα τόσο δολοφονικό ύφος.Ένιωθα λες και ήμουν κοντά σε δολοφόνο.
"Και τι δηλαδή,επειδή την είδες Ανοιχτή πρέπει να κατηγορείς ΕΜΕΝΑ;"φώναξα,και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Έκανα θέατρο.Ήξερα πως θα με ανακαλύψει.
"Σαμ ξέρω πολύ καλά πως εσύ ήσουν,παραδεξου το!"Φώναξε και αυτός και σηκώθηκε από το κρεβάτι.
"Οχυυυυ ΚΑΛΆ ΕΓΏ ΗΜΟΥΝ"!
----------------------------------------------------

Γειααα!Συγγνώμη που έχω πολύ καιρό να δημοσιευσω:(
Αν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι,και σχολιαστε💗Φιλακια💗💗