✔See You Again L.H.✔

25. Luke's Little Brother

POV Cato
Ik werd naakt wakker in Luke's armen, hij was ook naakt. Vannacht was geweldig, even alles vergeten. "Hey, schatje" zei ik en drukte een kusje op zijn oogleden. "Goeiemorgen" zei hij. "Vandaag is de dag dat we Sanne weer gaan zien" zei Luke. Ik slikte en liep naar de badkamer met de deken ongebonden.

Luke liep gewoon achter me aan. Fleur begon te giechelen. "Papa is bloot". "Luke, nu heeft je dochter je ding gezien" zei ik. We stonden samen onder de douche. En we voelden elkaars verdriet, we misten Sanne heel erg. We kleedden ons aan. "Fleur, waar is Jordan?" Vroeg Luke. "Jordan!" Riep ik. "Mama!" Riep hij.

Hij zat in de gang, met om zich heen allemaal koekjes. "Stoute jongen!" Riep Luke en pakte hem op. Hij zat helemaal onder de chocola. "Dat mag niet" zei Luke waardoor Jordan begon te huilen. "Sshht, niet doen" zei hij en liep de trap op.

Even later zaten we allemaal in de auto naar het ziekenhuis. Jordan is net de kleine versie van Luke. Hij kan zo goed zingen. "Luke, hij heeft jouw talent" zei ik en legde mijn hand op zijn bovenbeen. "En jouw mooiheid" zei Luke.

We kwamen aan bij school waar we Fleur afzetten. Daarna langs de crèche voor Jordan. We kwamen aan bij het ziekenhuis. "Sterk blijven, ze moet ons niet zien huilen" zei Luke. We liepen de afdeling Oncologie op. "Sanne Hemmings?" Hoorde ik Luke zeggen. Alle kinderen hier waren kaal en keken verdrietig. Het zag er zo zielig uit.

"MAMA? PAPA?" Riep Sanne. "Rustig, Sanne" zei Noah. Luke gaf haar een knuffel en streek over haar hoofd. Ik hoorde hem slikken. Hij draaide zich om en had een pluk blonde haren in zijn hand. "Mama moet het afknippen" zei Sanne. Dat kan ik niet, dan ga ik huilen. "Mama, alsjeblieft" zei Sanne. Sanne pakte mijn hand.

Ze gaf me de kappersschaar. "Wacht even" zei Luke en gaf haar zijn telefoon. "Selfie!" Riep ze enthousiast. Ze stal Luke's pet en zette die op haar hoofd.

"Wat lief" zei ik en liet Sanne zitten. "Die pet mag je houden" zei Luke lief. Ik knipte langzaam Sanne's haar kort. Het laatste beetje zou vanzelf verdwijnen. "Mooi?" Vroeg ik. Ze knikte voorzichtig. Sanne moest weer in de behandeling. Er werd een naaldje in haar arm gestoken.

"Sanne, wordt eens wakker" zei Luke zachtjes tegen haar. Sanne lag op zijn buik te slapen en had gekwijld op zijn shirt. Er kwam een dokter binnen. "Ik ben Hugh" zei hij en knipoogde naar me. Luke keek meteen jaloers en trok me tegen zich aan. Hij schudde mijn hand. "Ik ben Cato, en de moeder van Sanne" zei ik. "Luke, de vader van Sanne" zei Luke. De dokter keek na of de naald goed zat, of het al minder werd of juist meer.

"Goed nieuws, de kanker in haar lichaam is afgenomen" zei de dokter. Sanne glimlachte en wilde omhoog vliegen. "Rustig blijven liggen en niet te druk maken" zei Hugh en duwde haar terug. "Je hebt geluk met zo'n ouders" zei hij en knipoogde weer naar me.

"Ik verzeker je, hij was je aan het bekijken. Ik vind het een creep" zei Luke. "Ik vind hem aardig" zei ik. "Maar je bent van mij, schatje" zei hij en drukte me tegen zich aan. Ik glimlachte naar hem. "Is mijn Lukey een beetje jaloers?" Vroeg ik. "Luke is heel jaloers" zei hij. "That sucks" zei ik en sloeg mn armen om hem heen.

~een week later~

"Luke? Het ziekenhuis belt" zei ik. Hij pakte op. "O-oke, bedankt" stotterde hij. Hij begon te huilen. "Luke, wat is er?" Vroeg ik. "Sanne, ze is heel erg achteruit gegaan" zei hij. Ik klom op zijn schoot en sloeg mijn armen om hem heen. "Sshht, Luke" suste ik. Ik kreeg tranende ogen. Ik haat het als Luke huilt, dan ga ik zelf ook.

Luke huilde na twee uur nog steeds. "Lukey, stop eens met huilen. Sanne wilt niet dat je huilt" zei ik. Hij keek me aan en glimlachte door zijn tranen heen. "Ik wil knuffelen" zei hij en strekte zijn armen uit. Hij leek wel een kindje van vier.

We gingen naast elkaar op de bank zitten. Dicht tegen elkaar. "Cato? Vind je die dokter leuk?" Vroeg Luke. "Luke, doe niet zo idioot, jij bent van mij en ik ben van jou" zei ik. Hij giechelde en keek meteen weer verdrietig toen hij de S op mijn pols zag. Ik heb de F, S en J getatoeëerd op mijn pols. Luke vond het knap dat ik dat deed.

"Ik mis haar zo" zei Luke. "Ik ook Lukey" zei ik. "Ze komt wel terug" zei ik. Hij knikte. "Vertrouwen hebben" zei ik. Hij knikte. "Ik heb vertrouwen in Sanne, maar niet in die kutdokters" zei Luke. Ik knikte begrijpend. "Heb ik je ooit verteld over Serge?" Vroeg Luke. "Nee, wie is dat?" Vroeg ik.

"Het was mijn kleine broertje" zei Luke verdrietig. Ik wreef over zijn been. "Hij was vier en ik tien toen hij leukemie kreeg" begon Luke. "Je hoeft het niet te vertellen" zei ik en wreef over zijn knie. "Ik wil vertellen" zei hij. "Oke, Luke" zei ik. "Serge en ik konden goed met elkaar omgaan, maar toen hij ziek werd wist ik niet wat ik moest doen".

"Hij hoorde dat hij ziek was op mijn elfde verjaardag. Ik was kapot en we waren de hele dag verdrietig. Hij heeft bij mij geslapen die nacht. Iedere keer in het ziekenhuis, lagen we naast elkaar. Ik beschermde mijn kleine broertje tegen al het kwaad" zei Luke. "Wat lief" zei ik. "Toen hij kaal werd van alle medicijnen, raakte hij in paniek dat hij zijn haar nooit meer terug zou krijgen" zei hij.

"Precies een jaar later, weer op mijn verjaardag kreeg hij te horen dat ze niks meer voor hem konden doen. Hij zou binnen toen en een week doodgaan en dat is ook gebeurt" zei Luke en huilde weer. "Een week na mijn verjaardag stierf hij" zei Luke en zijn wangen waren nat van de tranen. "Ik mis hem nog steeds". "Luke, omg. Waarom heb je dit nooit verteld?" Vroeg ik. "Ik wilde je niet ongerust maken" zei hij.

"Is het daarom dat je 23 juli nooit blij bent?" Vroeg ik. Hij knikte en ging in mijn armen liggen. "Ik wil niet dat dit met Sanne gebeurd" zei hij. "Het komt goed" zei ik.

A/N
Tweede update vandaag, wees trots op me :)