The Normal Boy (NL Fanfic)

H.18

Jeremy p.o.v.

Ik word wakker naast Harm. De laatste tijd slapen we steeds vaker bij elkaar. Gelukkig maken onze ouders er geen probleem van.

Ik kijk naar Harm, hij ligt nog te slapen. Een glimlachje vormt op mijn gezicht. Ik geef hem een kusje op z'n voorhoofd. Langzaam opent hij zijn ogen. "Goedemorgen" fluister ik. "Ughh.." Is het antwoord. Ik grinnik. "Ey, wordt wakker" zeg ik zachtjes. "Uuhh, ik wil slapen.."
"Als je me geen andere keus laat..."

Ik ga boven hem zitten en begin te kietelen. Hij trekt ineen en begint wilt te bewegen. "Aahh, stop!! Ik kan hier niet tegen" schreeuw hij. "Ja, dat weet ik Hurmpie"

"Jij krijgt dit terug!" Zegt hij nadat ik gestopt ben. "Ojaa, is dat zo??" Vraag ik, een beetje uitdaagend. "Jepp" zegt hij met een vieze glimlach op zijn gezicht.

Ineens draait hij om, zodat ik op mijn rug kom te liggen. Hij begint me in mijn zij te kietelen. Ik probeer het lachen in te houden.

Dan kan ik het niet meer inhouden en barst in lachen uit. "Aahh!! Help!!" Lach ik. "Nope, je krijgt het terug!"

"Waaaaaaaaaahhh" schreeuw ik lachend.
Harm stopt mijn geschreeuw door een kus op mijn mond te duwen.

Even later liggen we nog na lachend op bed.

"Ik hou van je"

"Ik hou ook van jou"

"Kom, we moeten naar school. Gelukkig hoeven we pas het 2e te beginnen" zeg ik terwijl ik uit bed stap. Ik kleed me om, vandaag doe ik een kniebroek aan en een wit shirt. Gewoon simpel.

"Haaaarm. Kom nou uit bed!"
"Hmm, nog heel eventjes"
"Haaaarm. We moeten zo gaan!"
Ik geef hem een kusje op zijn voorhoofd.
"En nu uit bed komen"

Eindelijk komt Harm dan uit bed. "Hehe, dat werd een tijd" zeg ik lachend.
Elke ochtend gaat het zo, ik ben allang klaar en Harm moet nog beginnen.

Ik ga vast naar beneden en maak ontbijt klaar voor ons tweëen.

Even later komt Harm ook beneden.
We eten ons ontbijt op en maken ons verder klaar om naar school te gaan.

Link p.o.v.

Ik lig nog in bed. Aan de ene kant wil ik he-le-maal niet naar school. Aan de andere kant wil ik zoveel mogelijk tijd nog doorbrengen met de jongens.

Uiteindelijk besluit ik uit bed te komen, en gewoon naar school te gaan.

Na het ontbijt pak ik mijn fiets. Buiten miezerd het zachtjes. De lucht ziet er niet veel belovend uit. "Let's go" zucht ik en fiets weg.

Na een tijdje door de regen gefietst te hebben kom ik kleddernat aan op school. De dag gaat sloom voorbij, en concentratie is ver te zoeken.

De rest van de weken gaan snel voorbij. Ik ben bij Joost, en als dat niet zo is, is hij bij mij. We laten elkaar niet alleen. De tijd die we hebben spenderen we samen. En ook veel met Jer en Harm.
Veel spullen worden ingepakt. Dozen worden naar de nieuwe woonplek gebracht.

Uiteindelijk breekt dan de laatste dag aan.
Ik word naast Joost wakker, in Joost zijn bed, want de mijne is al ingepakt. Ik draai mijn hoofd zodat ik naar zijn lieve gezicht kan kijken. Ik doe mijn armen om Joost heen. Een traan loopt over mijn wang en valt op Joost's gezicht. Langzaam opent hij z'n ogen. "Niet huilen Linky".
Ik leg mijn hoofd op Joost zijn schouder. Joost draait zo dat ik half op hem lig een hij op zijn rug.

Zo liggen we dan. Ik sluit mijn ogen en voel Joost zijn vingers door mijn haar gaan. Ik relax een beetje.

"Kom, tijd voor ontbijt" zegt Joost nadat we een tijdje zo gelegen hebben. "Hmmmm" kreun ik. Ik blijf liggen, ik wil niet weg, weg van Joost. Joost heeft het door en blijft nog even liggen en met zijn vingers door mijn haar gaan. Ik wou dat we eeuwig zo konden blijven liggen.

Maar uiteindelijk gaan we dan toch uit bed. Samen maken we in de keuken een eitje klaar.
Na een tijdje zitten we op de bank, met een lekker broodje ei. "Ons laatste ontbijt samen" zeg ik, net een zwak glimlachje erbij.

Het is avond, en ik lig naast Joost op bed. We liggen op onze rug. We praten over alle leuke dingen die we hebben gedaan in de tijd dat ik hier was.

"Michael...?"
"Ja?"
"Ik wil, dat als je verhuist bent, en je wilt praten, bel dan, dan leggen we onze telefoon naast ons neer en gaan we op bed liggen, net zoals we nu liggen, en dan praten we. En dan denken we aan dit moment, en dan zal het zijn alsof we bij elkaar zijn"
Een traan loopt over mijn wang.
"Ja, dat wil ik ook"
In stilte blijven nog even zo liggen.

De deurbel gaat.
Het zijn Jer en Harm. Ze zijn hier zodat er ons laatste uurtje samen konden besteden. We gaan naar het parkje. De laatste tijd zijn we hier vaak.

Na een tijdje gepraat te hebben, zie ik Joost naar Jeremy seinen. Jeremy knikt. Hij haalt iets uit zijn zak. Het is een klein zakje. "Link, wij hebben wat voor jou. Ik wil dat je weet dat ik zielveels van je houd, en dat blijft zo of nu dichtbij elkaar zijn, of we duizenden kilometers van elkaar verwijderd zijn. Ik houd van je." Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Joost. Ik probeer wat te zeggen, maar er komen geen worden uit mijn mond. Jer Geeft het zakje aan Joost. "Linky, sluit je ogen" ik doe wat hij vraagt. Ik voel iets kouds om mijn nek. "Open je ogen maar" ik open ze.

Ik kijk naar wat er om mijn nek hangt. Het is een medallion. Ik open het. Ik bloos. Het is een kleine collange, van vier foto's. De eerste is van town ik ze net kende. De tweedr van die keer dat we voor school tijd oo school waren. De derde is eentje die Joost had gemaakt toen we eens samen thuis waren. De laatste ervan is die toen Jeremy een foto maakte toen Joost mij een kusje gaf. Alle herinneringen komen weer op in mijn hoofd."Dankjulie" zeg ik met een klein stemmetje. We geven een groepsknuffel. "Jullie zijn de beste" snik ik.

We lopen terug naar Joost zijn huis, want ik moet gaan. Ik wil niet gaan. Ik wil niet weg bij mijn beste vrienden. De eerste keer dat ik niet buitengesloten werd. En nu...
We zijn alweer voor het huis van Joost. Ik zie de auto al staan met de laatste dozen. Ik geef de jongens een goede knuffel. En Joost er een kus bij.

"Ik ga jullie zoveel missen" snik ik. Ik zie een traan over Joost zijn wang lopen. Ik geef hem nog een knuffel, en blijf zo staan. Daar staan we op de stoep, samen, knuffelend. Tijd staat even stil. Nog een laatste knuffel, en ik loop naar de auto. Ik open de deur en stap in. Ik ga zitten. In mijn ene hand neem ik het medallion, mijn andere hand steel ik uit door het raam, dat open staat. Joost, die achter mij aan gelopen is, legt zijn hand tegen de mijne aan. We sluiten onze vingers in elkaar. "Ik houd van je" fluisterd hij. "Ik ook van jou"
Een laatste keer voel ik zijn lippen op de mijne.

Daarna loopt hij naar achteren toe, naar Jeremy en Harm.

De auto komt in beweging, en rijd langzaam weg.
Ga ik ze ooit nog zien??
Hoelang houden we contact??
Vragen spoken rond in mijn hoofd, terwijl we steeds verder weg rijden van mijn enige vrienden.

Sorry voor het begin van dit hoofdstuk.

En voor het eind...
Wat vinden jullie??
Dit is nog niet het einde van dit boek, dat je het weet ;)

Uhmm, tja
Later later♥