Cornelia

Nazywam się Patric i mam 23 lata. Od kąd pamietam zawsze mnie ciągnęło do pióra. Dziś jako już dorosły i dojrzały mężczyzna, piszę opowiadania romantyczne, sam nie mam dziewczyny, gdyż jakoś nie ciągnie mnie do związku. Wolę pracować a na starość, jak już rozsławię moje dzieła po świecie, w tedy będę mógł zastanowić się nad małżeństwem ale narazie nie mam ochoty aby ktoś mnie cały czas pilnował. Tego dnia miałem zamiar iść do biblioteki miejskiej aby znaleźć coś ciekawego co mogłoby mnie natchnąć do dalszego pisania, gdy nagle zauważyłem ją. Szczupłą, wysoką, lekko opaloną dziewczynę o pięknych długich ciemnych włosach i ciemnych oczach. Na ustach miała bordową pomadkę. Nigdy nie oglądałem się za kobietami, ale ta była nadzwyczajna. Patrząc na nią zapomniałem o istnieniu reszty świata i wpadłem w drogowskaz. Spojrzała na mnie swoimi wielkimi ciemnymi oczami i podała mi dłoń. Przedstawiła się jako Cornelia, od tamtego wypadku czułem, że moje serce nie bije już dla mnie a dla Cornelii.