THE NERDY GIRL FALL IN LOVE (RANZ KYLE FANFICTION)

Chapter Fifteen

MJ's POV

"MJ!"

"Buksan mo na 'yung pinto!"

"MJ naman!"

"Bilisan mo naman oh!"

"Ito na! Mabigat kasi yung pinapagawa mo eh!" Pinihit ko na yung pinto at lumabas. Nakita ko si Mr. Bully nasa gilid ng bahay namin-sa pathway para eksakto. Ayun pawis na pawis si Mr. Bully. Kanina pa diyan naghihintay kaso ang bigat talaga ng mga pinapadala nya sa akin kaya ayan. Idagdag pa natin yung bag nya-pinaiwan nya kasi dito yung bag nya sabi nya para daw mas maaga sya makapunta.

At...

Hindi ko talaga ma-gets kung bakit niya pinaiwan 'yun dito?! Hindi ko talaga sya makonekta sa bawat isa!

Kaso...

Ang tanga ko!!

Paano?

Kasi naman utusan nya ako kaya malaki ang posibilidad na iiwan nya talaga dito 'yun!

Isa pa...

Sinabihan nya ako na:
Ayusin yung bag,
Lagyan ng tubig,
Baunan siya.

Ginawa talaga akong katulong ni Mr. Bully! Lintik talaga. Wala naman kasi akong naisip na ibaon dahil...

ALAM KO BA KUNG ANO GUSTO NIYANG KAININ?!-kelan ba ako nagreklamo ng ganito? Pagod na siguro ako.

Pero hindi eh, dapat pala kung ano nalang talaga ang pinabaon ko para naman...

Sa kabutihang palad hindi ko ginawa 'yun kaya sa huli nag pinakbet nalang ako. Bahala na kung hindi niya gusto 'yun.

"MJ! Gising ka pa?"  Tanong nito.

Inangat ko onti ang dala ko at nagsalita... "Oo, pasensya na. Ito oh." Sabay hagis sa kanya ng panyo. Ang iniidolo nyo po kasi ay sobrang pawis na pawis. Baka hindi siya saguting ng kayang pinakamamahal kapag sobrang pawis nito. Huwag kayo magisip ng kung ano.

"Kunin mo yung tubig dito sa gilid ng backpack mo. Sana." Mabuti at sinunod ako nito. Kinuha nga niya.

"Tara na nga. Ang init dito sa subdivision."
Isa pa uling angat at tumango na ako. Nagsimula narin kming mag lakad.

Mali.

Nagsimula na akong maglakad. Bakit?
Sumakay si Mr. Bully sa sasakyan nila.

Ang sama talaga. Hindi, sobra.

Mali uli.

Dudumugin pala ito sa daan.

Mabuti nalang talaga at may konsedirasyon pa ako at naisip ko kaagad iyun kundi kanina pa ako-wala, mahinahon ako.

Wala na akong naisip na paraan kundi sumakay sa tricycle sa labas ng subdivision. Pagod na ako, ang tirik ng araw. Hindi sa pag iinarte kaso hindi ako bayani at wala akong kapangyarihan kaya hindi ko magagawang suungin ang ganito kainit.

Ilang minuto lang nakararing na ako sa aming paaralan mas mainam kesa sa isang oras na lakaran.

Humuhugot na ako sa bulsa ko ng bigla kong nalala... Naku! Hindi pa pala ako sumasahod kay Bretty! Ang sama ng tadhana.

"Teka lang kuya ah." Kumapa pa ako sa bag ko kaso wala talaga. Wala akong nasingit na pera dito.

"Wala po akong pambayad kuya." Nakakahiya ito.

"Anubayan, bakit ka pa sumakay kung wala karin palang pera! Sinayang mulang yung gasolin-" naputol ang sasabihin ni kuya kasi nagsalari si, lumingon ako-si Vanna.