Önce sesin silinecek zihnimden , sonra siluetin . Bir tek adın kalacak geriye. Kim bilir belki onu da unuturum bir kaç seneye.
Hafızam eskisi kadar iyi değil. Zihnim , beynimde ne var ne yoksa kusuyor. Dur durak bilmiyor, sözlerimi dinlemiyor. Bir çeşit yeni bir boşluğa sürükleniş biçimi diye düşünüyorum. Düşünsene bir kaç seneye evin yolunu bulamaz hale geldiğimi. Korkma hemen. Benim evim yok zaten . Yerim yok, yurdum yok. Sahip olduğum hiç bir şey yok. Şuna bak ! Hiçliği sahipleniyorum. Neyse en azından sahiplendiğim bir hiçliğim var, yeni hiçlikler doğuracak olan.
