My Best Friend and I [ TEMPORARILY DISCONTINUED ]

Chapter 9: Her Reluctant Decision

April 21, 2013

Nikki’s POV

 

Name:                      Mr. Wattpad

Location:                Sydney, Australia

Member Since:     December 22, 2012

Votes Received:    500

 

Isang dismayadong ekspresyon ang agad na namuo sa aking mukha nang mabasa ko ang mga detalyeng iyan na nakasaad sa profile niya sa Wattpad nung umagang iyon.

Agad akong napangalit pagkatapos, at ilang beses kong inulit-ulit na basahin ang mga detalyeng iyon, hindi talaga makapaniwala sa aking nasisilayan. Only after almost a minute or so had passed did the bitter and utter truth finally sank into my brain and let alive my whole system. And almost instantaneously, fresh and angry tears formed and flowed down from my eyes as the unlikely realization hit me square in the heart.

He’s gone. Just like that. He’s already left and is now living in an entirely different and faraway country. He’s no longer here.

And he didn’t even bother to say goodbye to me before he went away.

I glared furiously at the screen of my tablet as I continued to browse through his profile. Ang dami na niyang binago sa account niya. He changed his location; from his imaginary Ferrero Planet to Sydney, Australia. His old display picture, which was a photograph of a fan art of a male anime character that I wasn’t very familiar with, had been replaced with a picture of a stuffed Domo-kun that was wearing a headset and leaning against a brick wall. Nagpalit na nga rin siya ng username e. He was first called “Mr_Wattpad”, but now he’s officially “Mr_Domosawr”. But those particular details weren’t really the ones that aggravated me that day.

It was the mere fact that he practically slapped me hard in the face with the harsh reality that he’s representing.

He removed my username from his “About Me” section. He also deleted all of the posts in his message board, including the very first post there that I placed. Kulang na nga lang ata ay i-delete niya ang reading list niya na naglalaman ng lahat ng mga stories ko, i-unfollow ako at ilagay sa “Ignore” list niya.

Truth be told, I wasn’t feeling only hurt and betrayal during those moments. I was also feeling very insulted and greatly irritated. To think, nang dahil sa mga pinag-gagawa niya, parang lumalabas tuloy na siya ‘tong niloko, pinaasa at ginago, when in reality, what really happened was the opposite. Ako nga ang dapat na gumagawa ng lahat ng mga ginagawa niya e. I had every damn right to act like that and not him. Kasi ako naman talaga ang pinaglaruan, sinaktan at pinagmukhang-tanga niya.

Pero kahit ganun pa man ang kasalukuyang disposisyon ko, aaminin kong mas pumapangibabaw pa rin ang nararamdaman kong sakit kesa sa galit na dapat ay ibinubuntong ko sa kanya nung mga sandaling iyon.

Aaron, ganun na lang ba talaga ang lahat-lahat? Ganun na ba talaga ako kawalang-halaga sa’yo at kahit isang simpleng pagpapaalam man lang sa akin ay hindi mo magawa-gawa? Ganun na ba talaga kawalang-halaga sa’yo ang naging pinagsamahan natin? At ganun na ba talaga kawalang-halaga sa’yo ang mga nararamdaman ko?

I guess I have to truly face the harsh reality that’s slapping me hard on the face right at this moment. The bitter and utter fact that the so-called love that I thought and persistently believed that we both felt for each other has been one-sided right from the start. The bitter and utter fact that I was actually the only one who invested real love and true feelings in the mutual understanding relationship that we used to have. And the bitter and utter fact that I was the only one who was greatly affected and absolutely devastated when we went our separate ways.

“Umiiyak ka na naman. At sigurado talaga ako na dahil pa rin yun sa kanya.” Ang biglaang sambit ng isang napakapamilyar na boses sa bandang harapan ko, at hindi ko na kailangang lumingon pa sa kanyang direksyon para mapagtanto ang katauhan niya.

Pagkatapos niyang ilapag ang dala-dala niyang bouquet ng multi-colored daisies sa mesa na nakalapat sa bandang kaliwa ko ay madaling umupo si Aaron Dominguez sa metal garden chair na nakapwesto lang sa aking tapat at banayad na pinunasan ang mga luhang kanina pa tumutulo mula sa mga mata ko gamit ang kanyang panyo. At pagkalipas ng ilang sandali ay itinuon niya ang aking mukha sa kanyang gawi, at dagli niya akong tinitigan sa aking mga mata.

“Nikki, tama na kasi. Tama na ang pag-iiyak mo nang dahil lang sa kanya. Tama na ang patuloy mong pag-asa na babalik pa kayo sa dati. At tama na ang pagpapakatanga mo nang dahil lang sa mga nararamdaman mo para sa kanya.” Dahan-dahan niyang tugon, mataos ang ekspresyon sa kanyang mukha. “Kalimutan mo na siya, kasi ang isang gagong katulad niya ay hindi mo na dapat pinag-aaksayahan ng panahon at mga luha.”

Hindi na ako umimik pa, at nagpatuloy na lang sa pag-iyak nung mga sandaling iyon. Hindi ko nga maintindihan kung bakit ayaw pa ring tumigil sa pagtulo ang mga luha ko kahit na anong pilit ko pa silang pigilan. Para na tuloy silang mga gripo na walang pamasak, walang-sawang umaagos kahit na anong pilit ko pang isara ang mga iyon.

Napabuntong-hininga naman si Aaron pagkaraan, sabay hawak ng aking kanang kamay. Inilapat niya iyon sa pagitan ng pareho niyang mga kamay pagkatapos, malumanay at marahan lamang ang pagkakahawak niya dito.

“Take a chance on somebody new, Nikki. Learn to trust again. Dare to move on from that unworthy jerk and fall in love with someone else. Someone more deserving. Someone entirely different. Someone like me.” Ang mahinang sambit niya.

At nang marinig ko ang mga sinabi niya ay agad ko siyang tinitigan nang maigi, pawang hindi talaga mapalagay sa mga panatang isinaad niya.

“You do realize that if by chance that I do accept your proposal and officially become your girlfriend, your role in my life will just be as a rebound and nothing more than that.” Ang walang-alinlangan kong tugon.

Nakita kong pawang naging malungkot saglit ang ekspresyon sa kanyang mukha, pero mamaya-maya ay napalitan rin ito ng isang tila nagbabaka-sakaling pagpapahiwatig.

“It’s okay. Because I know for a fact that my time as just a rebound will only be short-lived. At dahil sisiguraduhin kong magagawa mo ring kalimutan sa wakas ang gagong Aaron Brillantes na yun at matutunang suklian ang mga nararamdaman ko.” Ang mapanalig naman niyang pahayag.

Nanatili pa rin akong nakatitig sa kanyang mga mata nung mga sandaling iyon, nag-iisip nang maigi. He might just be saying all of that in order to gain my trust. He might just be using this moment to his advantage in order to make his move on me. And he might just be using my current vulnerability in order to convince me to give him a chance.

But the mere fact that he’s even willing to become a rebound is what stirs up my mind and confuses me the most.

Malalim na nagbuntong-hininga ako pagkalipas ng ilang sandali, nakapagdesisyon na ngunit pawang hindi pa rin talaga mapalagay.

Tiningnan ko na naman ang kasamahan ko nang maigi nung mga sandaling iyon, at muling nagdili-dili kung totoo nga ba talaga ang ipinapakita niyang taos-pusong ekspresyon sa akin. The main predicament that I’m contemplating about in this situation is whether I could really trust him or not.

And I’m absolutely hoping that I won’t end up regretting the decision that I’ve made.

“Fine, I’m giving in. Pumapayag na akong maging girlfriend mo.”