Seninle Olabilirim!

Bölüm 2

  Yaz tatilinde olduğumuz için yarın aynı saatte gittim. Hatta biraz erken gittim çünkü yürüyüş yapmam gerekiyordu. Ben 2. turumu bitirmiştim ki onu gördüm, geçen gün oturduğumuz masada oturuyor ve etrafına bakınıyordu.

  Yanına gitmeden önce bir ağacın arkasına koyduğum kitaplarımı, defterimi ve kalemlerimi aldım. Hemen derslere başlamayacaktım fakat tepkisini merak ediyordum. Yanına gittim oturdum.

-Günaydın! Hazır mısın?

-Ehh...Biraz.

-Tamam ilk olarak ne ile başlayalım: matematik, fen, sosyal...

-N'oluyo yaa , daha ilk günden ders mi yapçaz?! (Kıkırdadım ve eşyaları masanın altına koyup ayağa kalktım.)

-Hadi kalk küçük biraz yürüyüş yapalım.

                                                                        &  &  &

Birden "Bana kendinden bahset." dedim.

-Zaten herşeyi biliyosun.

-1. si biliyosun değil biliyorsun. 2. si hakkında ki her şeyi bilmiyorum.

-Tamam sen bilirsin. En baştan başlıycam o za- Pardon başlayacağım o zaman.

  Ben 3 Temmuz 1997 de doğdum. Ben aslen ... Annemle babam hep iyi anlaşmışlardı. Ama annem bir gün sıyırdı. Neden olduğunu hatırlamıyorum ama evdeki her şeyi yıktı. Beni bile d-ö-v-e-c-e-k-t-i (kıkırdadım o da bana gülümseyerek karşılık verdi) ama babam elinden kurtardı. Akıl hastanesini aradı ve annemi almalarını söyledi. O günden sonra annemi bir daha görmedim. Yani annem aslında akıl hastanesinde, hapishane de değil.

  Babama neden annemin delirdiğini sorduğumda bana bir cevap vermedi. Ve bir gün o da beni bıraktı. Bazen olanlar için hep kendimi suçluyorum. Ben olmasaydım sanki her şey daha iyi olurmuş gibi geliyor.

-Bu dediğine katılmıyorum bence iyi ki varsın ve (geri kalanını söyleyemeyeceğimi fark ettim ve sustum.).

  Eli cebine gitti ve bir sigara paketi çıkardı.

-Ders bir sigara yasak.(dedim ve sigara paketini alıp çöpe attım.)Hadi geri dönelim çok yürüdük.

  Dedim ve dönüş yoluna koyulduk.