Ang bawat isa sa atin ay may sari-sariling consciousness and inner thoughts, hindi mo pwedeng i-judge as a whole ang lahat ng tao dahil ang bawat isa sa mga ito ay magkakaiba, may uniqueness. Mabilis na tumatakbo ang oras pero sa iba ito'y mabagal n...
I already warned you because this story is a extremely matured one!
JYX's POV
"Ano bang kailangan ninyo dito! Hindi ba kayo natatakot dahil inaataki ninyo ang gobyerno! Sa ginawa mong sapilitan na pagpasok sa loob ng center ay marami kang gwardya na pinatay! Paano ngayon namin poprotektahan ang mga inosenteng tao dito." Sigaw ng isa sa tatlong lalaki na tila mga pari at lay minister ng simbahan na punong-puno ng pag-aalala sa mga tao!
"Gobyerno? Simbahan? Tumingin ka nga sa paligid mo?! Ayan ba ang pinoprotektahan mo!? Ito ba ang proteksyon na sinasabi mo?" sigaw ko.
Nagpalingon-lingon ako. Kitang kita mo ang sobrang kahirapan ng tao. May mga nakahiga na sa kalsada at nagugutom. May mga anak na nawalan ng mga nanay dahil kinuha ito upang gawing pokpok ng mga nasa otoridad. Halos lahat ng tao dito ay tatlong beses lang nakakaligo sa isang lingo! Kinakailangan pang ipagbenta ang mga sarili upang makakaen sa isang araw! Kailangan pang mabugbog ng sobra para lang makahingi ng tulong sa mga nasa otoridad.
Puro may sakit ang tao at kung ano-ano ng epidemya ang kumakalat dito. Ito ba ang proteksyon?
Samantalang kitang kita mo sa puting puti nilang damit at sa magarang kasuotan ng Mayor na alaga sa laba ang damit nila. Wala kang makikitang sugat o anu mang karumihan sa katawan ang mga ito. Mukhang busog na busog din ang mga ito at ang lulusog ng katawan!
Halata mo din sa ibang nakaputi ang pagkalasing na tila nagkakaroon sila ng kasiyahan bago mangyari ang pagpasok namin dito sa evacuation center!
"Hahahahahahah! Wag na nating paikutin ang isa't isa! Kailangan ko ng..... 65 na katao!"
"Ano namang mapapala namin kapag binigyan kita ng 65 na tao!" Sagot ng nasa gitna na pari!
"Limang plastic ng mga 'de lata na pagkain!" sigaw ko
Sa panahon ngayon ay ang pinakamahalaga na pagkain ay mga 'de lata dahil hindi na ito kailangang lutuin at hindi ito agad-agad nasisira!
"Anim!"
"Apat! Sige pa makipagtawaran ka pa!" sagot ko dito!
Nag-isip ito saglit at saka tumango sa akin! Lumapit ito sa Mayor na ngayo'y malusog na muli ang mukha at katawan dahil sa heal na ginamit sa kanila!
Marami akong pagkain sa inventory! Ang mga tindahan na nadaanan ko patungo dito at ang mga bahay sa village na inisa-isa ko!
Pati ang mga pagkain na iniwan namin sa bahay na tinuluyan namin nila May bago sila mamatay! Walang nabawas sa mga ito dahil hindi ko na kailangang kumain!
May ibinulong ito sa Mayor at agad naman na tumango ito.
Makikita ang ngiti sa mukha ng Mayor!
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Lily's POV
"KILOS! LAHAT NG WALA NG PAKINABANG AY ILABAS! KUNG KAILANGANG KALADKRIN, KALADKARIN!"
"ANG MGA MAMAMATAY NA AT PURO MAY SAKIT AY ILABAS!!"
"ANG MGA LARUAN NG KAPITAN NG UNANG GRUPO ILABAS NA DIN!"
Hindi ko na maikilos ang buong katawan ko. Walang ginawa ang mga napasok dito kung hindi bugbugin at saktan kami bukod sa ginagawa kaming parausan.
Ubos na ang luha ko pero ng marinig ko na ilalabas ang laruan ng kapitan sa unang grupo. Sa wakas papatayin na kami. Gustong gusto ko ng mamatay! Akala ko ubos na luha ko! Sa buong buhay ko hindi ko inakala na magiging ganito ako kasaya kapag mamamatay na ko.
Gusto ko man na hawiin at punasan ang mga luha sa mukha ko ay hindi ko magawa.
Ang mga laruan ng kapitan sa unang grupo...
Ay ang mga babae na pinutulan ng dalawang braso at dalawang hita...
Tapos pinahilom ang sugat gamit ang heal!
Sa paraang ito ay naging tunay kaming laruan sa kapitan.
Walang kamay...
Walang paa...
Kapag nagpaparaos siya sa isa sa amin para siya demonyo na tuwang tuwa.
As in katawan lang namin ang kailangan niya.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Hindi ko din naman mapatay ang sarili ko dahil hindi ko maikilos ang sarili ko.
Mahigit sampo kaming mga laruan ng kapitan. Lahat kami ay kapatid na ang turingan sa isa't isa. Sino pa bang malalapitan mo sa ganitong sitwasyon kung hindi ang kasama mo.
Sa wakas..
Dininig na ng Diyos na mamatay na ako.
.
.
.
.
"Hahahaha, kaibigan bakit hindi muna natin gamitin itong mga laruan ng kapitan! Matagal ko na din silang gustong gustong hawakan!" pabiro ng lalaking bumuhat sakin palabas.
"Manahimik ka! Nagmamadaling utos ito ni Mayor!"
Sa labas ay nakita ko ang labing dalawa ko pang kapatid na katulad ko ay limbless na ginawang laruan. Pinagtabi-tabi kami na tila mga bag sa isang tabi.
Kahit na nanghihina at buto't balat na kaming lahat ay kita mo ang luha at ngiti sa mga ito. Sa wakas matatapos na rin ang lahat. Mamatay na din kami.
Sa wakas pinagsawaan na kami ng hayop na lalaking iyon!
Isinakay kaming lahat sa isang tricycle. Pinagkasya kami dito at itinali na para lamang namili sa palengke pero walang ano mang imosyon kang makikita sa amin.
