Yaşı artık 43 olmuştu ve herkesten sakladığı duyguları, özlediği adamı yazmanın vakti gelmişti. Ölmek üzereydi ve artık bunları içinden kağıtlara akıtmanın vakti çoktan gelmişti...Peki ya öldüğünde ne olacaktı. Hayır mutluydu. En azından yaşadıkları...
Öksürmekten uyuyamıyorum artık geceleri. Tüm anılarım daha çok üstüme geliyorlar şimdi.Acılarım, bu sırlar tüm yaşama gücümü aldılar ellerimden. 43 yıllık ömrüm. Taşıyamıyorum artık bu yükleri. Baksana koskoca evde yine tek başımayım ve yine öksürmekten uyuyamıyorum. İlaçlar da fayda vermiyorlar artık.Zaten doktor da belli etmiyor ama ümidi kesmiş benden. Nasıl da acıyarak baktı bugün yüzüme. O kadar işlemiş mi tüm bu yaşananların izleri?
Evet ya, tek başına daha da çok yoruluyormuş insan. Derdini ,bunca sırrı kimseye anlatamamak acıtıyor ya en çok da insanın canını. Of bu öksürük. Canımı alacaksın en sonunda zaten. Daha az acıtabilsen keşke. Hayır. Böyle daha fazla devam edemem.Bunca sır benimle birlikte gömülmemeli..Ona kavuşamamamın sebebini artık o da öğrenmeli.Benden ne kadar nefret etse de.. Ama anlatacak kimsem yok ki. Elif'i mi arasam acaba? Ama saat gecenin üçü olmaz ki.Hayır. Bir gün daha, bir kaç saat daha duramam artık. Uyanabileceğimin garantisi bile yok ki sabaha . .....YAZ.... Evet gençken aşık olduğun yazma tutkunu kullan. Hem kağıtlar yıllarca nefessiz dostların değiller miydi senin?Evet. Hıh bak bu defter olur. Masa lambasını da açalım. Tamam. Ee nerden başlayacağım ki.Nasıl anlatacağım.Hangi birini...Yapma,ciğerimi alıp gideceksin öksürük...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
