Η διαδρομή για το σχολείο είναι συνηθησμένη, το ίδιο και τα πρόσωπα.. Όπως το είπα, πρόσωπα , όχι άτομα. Είναι δύσκολο να μιλάς για ανθρώπους όταν το μόνο που ξέρεις για αυτούς είναι τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους , και αυτά αμυδρά. Με λαμπερά πρόσωπα , λοιπόν, απρόσωποι περαστικοί , με προσωπικές φιλοδοξίες και δυπρόσωπες πράξεις, γίνονται όλοι ένα μείγμα καλού-κακού σε έναν κόσμο ενός σκοτεινού φωτος. "Άλλο ένα τετράγωνο μένει" , σιγομουρμούρισα, καθώς απολάμβανα την άβυσσο των πνιγμένων σκέψεων μου , που - όχι και τόσο παραδόξως- ποτέ δεν έβρισκαν καταφύγιο στα λόγια. Εδώ είμαι λοιπόν, δύο λεπτά απέχω από το ίδρυμα που τόσο απροκάλυπτα ονομάζουμε σχολείο και κάτι ξαφνικά σπάει την μουντίλα που αρμόζει σε ένα κάθε άλλο παρά ευχαριστο πρωινό της καθημερινότητας μου. Ένας κλόουν, από το πουθενά, κάθεται στην γωνία του , φτιαχνοντας μπαλόνια. Το κοινό του άφαντο, αόρατο, απαρτίζεται από παιδιά που έχασαν πρόωρα την παιδική τους ηλικία. Ωστόσο, αυτός ο κλόουν έχει κάτι το διαφορετικό. Δεν είναι χαρούμενος. Το βουβό κλάμα του με ελκύει προς το μέρος του , οι σιωπηλές κραυγές του , ήχος σειρήνας στα αυτιά μου. Πλησιάζω
Με βλέπει
Χαμογελάει
"Πάρτο" , μου κάνει, και απελευθερώνει από τα χέρια του ένα μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς από τα χέρια του.
"Ευχαριστώ" το παίρνω δυστακτικά..
"Γιατί κλαίς; " ρωτάω, ακόμα πιο δυστακτικά
Με κοιτάει μεσα στα μάτια "δεν κλαίω, θρηνώ" μου αποκρίνεται
Το "συλλυπητηρια" μου ξεφεύγει αυθόρμητα , "επίσης" μου απαντάει σιγανά
Η απορία ζωγραφισμένη στο προσωπό μου
Κοίταξα μέσα στα καφετί μάτια του , και κατάλαβα γιατί μου ήταν τόσο οικείος.
Κοίταξα γύρω μου .
Καφέ μάτια παντού .
Παράξενο , τα παιδιά στο σχολείο μου έχουν όλα μπλε μάτια . Και τα δικά μου μάτια , μπλε είναι .
Άνοιξε την παλάμη του και ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο τραχύ δικό του .
"Και τα δικά σου καστανά θα γινουν'' μου αποκρίθηκε .
Τράβηξα το χέρι μου μακρυά απότομα
"Σαν να διάβαζες την σκέψη μου" , αποκρίθηκα
Με κοίταξε με ένα πικρόγλυκο , πονεμένο χαμόγελο .
Φυσικά και την διάβαζε .
Ο κλόουν ήμουν εγώ .
Απλά το κατάλαβα αργά .
Όταν το μπαλόνι είχε ήδη σπάσει .
