Εγω με μπατσο??? ΠΟΤΕ

Κεφαλαιο 1

Το ξυπνητήρι ειχε όρεξη πρωί πρωί...
Σηκώθηκα απο το ωραίο μου κρεβατακι και πηγα στο μπάνιο... πλύθηκα και αφου έστρωσα λιγο τα μαλλιά μου πηγα να ντυθω... Ενα ψιλοκαβαλο τζίν μεχρι τους αστραγάλους, ενα ροζ τοπ και τα αλλ σταρ μου, έβαλα λιγο μακε απ, τσάντα κλειδιά κινητό και έφυγα.

Καθώς περπατούσα προς την σχολή ενα τετράγωνο πριν την είσοδο είδα τρείς αστυνομικούς να εχουν σταματήσει και να μιλάνε μεταξύ τους. Πάλι έστειλαν μπάτσους? Έλεος δεν θα σκοτώσουνε και κανέναν.
Εντάξει δεν λεω λατρεύω την ζωγραφική και τα γκράφιτι αλλα ποτε δεν λεω οχι σε διαμαρτυρίες... εξάλλου 20 χρονών είμαι... αμα δεν τα κανω τώρα ποτε θα τα κάνω?? Στα 40 μου??

Σκεπτόμενη όλα αυτά έφτασα στην σχολή. Μπροστά στην είσοδο ειχαν μαζευτεί ενα σορό φοιτητές. Προσπαθούσαν να συνεννοηθούν για την διαμαρτυρία. Αφου ειπαν τους λόγους είπανε την ώρα που θα ξεκινούσαμε. Αμέσως όλοι έφυγαν για την καφετέρια που ηταν απέναντι απο την σχολή. Εγω ως συνήθως πήγα και εκατσα με τα παιδιά στην είσοδο τον
Αρη: ψιλός ξανθός με μπλε μάτια, τον Πέτρο: μελαχρινος μεσαίου αναστήματος με μελί μάτια, τον Χρίστο: κοντος ,μελαχρινος, με καφέ μάτια και τα κορίτσια την Μαίρη: ψιλή ξανθιά με πρασινα μάτια, την Χριστίνα: λιγο πιο κοντή απο την Μαίρη με κόκκινα μαλλιά και μπλέ μάτια και την Αννα: μοντέλο με καστανά μαλλιά και μελι μάτια.
Γενικά είμαστε ολοι μια παρέα αλλα εγω ειμαι κολλητή με τον Αρη η Μαίρη με τον Χρίστο και η Αννα με τον Πέτρο. Στην πόρτα ειμασταν εμείς γιατι απο παλιά ηταν το συνήθειο μας και τα αγόρια κανονιζουν τις διαμαρτυρίες.

-Εγω: Καλημέρα παιδιά... πως παει?
Ολοι μαζί: καλημέρα.
-Χρίστος: καλά μωρέ... παλι εκαναν πως δεν ηθελαν να κλείσουμε την σχολή.
-Πέτρος: Ελεγαν πως θα φερουν και αστυνομία....
-Εγω: Στον δρόμο ειδα τρεις ρε...
-Αρης: Μικρή αφου παντα ξερουν για της διαμαρτυρίες πάντα φερνουν τρεις κοντά για παν ενδεχόμενο... εμεις όμως... ΔΕΝ ΠΤΟΟΥΜΑΣΤΕ!! ειπε δυνατά ο Αρης για να τον ακούσουν και οι άλλοι...
-Εγώ: Εντάξει ρε Αρη μην φωνάζεις... σε ακουσαμε...
-Αρης: Διακρίνω εναν τόνο ειρωνείας στο ύφος σου?? Και ξεσπάσαμε ολοι σε γέλια.
-Εγω: ελα ρε Αρη... μεχρι ποτε θα με πειραζεις για αυτό??
-Αρης: Μέχρι να πεθανει ενας απο τους δυο μας.
-Αννα: τωρα που ειπες παιθανει ξέρεις οτι η γιαγιά τις Αντιγόνης πέθανε??
-Χριστινα: Τι λες ρε παιδί μου?? Σοβαρά??
-Μαίρη: ελα ρε Χρίστι... μην την αποπερνεις... αχαχαχαα

Και με γέλια πέρασε η ώρα. Ειχαν αρχίσει να μαζεύονται και όπως πάντα ξεκινήσαμε με εμάς (Αρη, Πέτρο, Χρίστο, Αννα, Χριστίνα, Μαίρη) μπροστά με τα πανό να ξεκινάμε για Σύνταγμα.

Αφού φτάσαμε αρχίσαμε να φωναζουμε και κατσαμε στην μεση-μεση του δρόμου. Σε λίγη ώρα ειχαν έρθει και άλλες σχολές και ειχαμε μαζευτεί πάνω απο 5000 παιδιά.
Φυσικά και η παρουσία των μπατσων δεν έλειψε...