Het was 24 december en de hele familie ging die avond bij ons komen eten en Kerstmis vieren.
Het was nog maar 7 uur in de morgen maar mijn moeder stond al druk te kokerellen in de keuken op de gelijksvloer. Het had 's nachts gesneeuwd en ik stak mijn hand uit het raam om de witte vlokjes te voelen.
Ik hoorde mijn moeders gevloek, de zachte wind die de bomen deed rillen, mijn zusjes zachtjes gekrijs. De koude lucht deed mijn ogen branden. De witte vlokjes smolten tijdens de aanraking met mijn hand. Beneden lag een wit tapijt op mij te wachten en de bomen leken een lied te zingen over de dwarrelende sneeuwvlokjes.
Ik boog iets naar voren waardoor mijn rug werd ontbloot. Ik voelde ze smelten op het blote stuk huid. Ik besloot nog iets verder te buigen waardoor ik half uit het raam hing. Het leek alsof de bomen harder begonnen zingen en het sneeuwtapijt begon te stralen als dauwdruppeltjes bij het opkomen van de ochtendzon.
Toen ik mij uitstrekte om nog meer witte pareltjes te vangen, voelde ik een koude vlaag wind de haartjes op mijn huid doen rechtstaan. Ik tuimelde een paar keer en voelde mij net een schoonheidszwemster die een nieuwe sprong uitprobeerde.
Het sneeuwtapijt kwam steeds dichterbij en ik voelde mijn hoofd branden. Mijn donkerbruine haren maakten contact met de sneeuw en vanaf dat moment stond ik opeens als een twintigjarig meisje te kijken naar mijn kindse lichaam dat zachtjes op de grond deinsde.
Ik zal nooit meer het moment vergeten toen mijn moeder hysterisch de keuken uit rende en wanhopig neerzakte naast het plasje bloed dat zich naast het vijfjarig lichaampje begon te vormen. Een ongehoorde schreeuw ontsnapte uit haar mond en ik zag mijn ouders slaapkamerraam zachtjes opengaan. Mijn vaders, eerste slaperige gezicht veranderde naar een hevige paniek toen hij merkte wat er gaande was. Hij spurtte als een gek naar beneden en griste de huistelefoon uit zijn houder.
Hij drukte zo hard de toetsen in dat ik dacht dat het toestel uit elkaar ging vallen. Ik probeerde mijn hand op mijn moeders schouder te leggen, maar tevergeefs. Ik kon hen niet geruststellen en zeggen dat ik er nog was. Ze hoorden en zagen mij niet.
En dat was drie jaar later nog steeds het geval.
JE LEEST
Mijn twintigjarig bestaan
ParanormalIk ben Merilyn. Ik was 5 toen ik stierf. Mijn geest rukte zich los van mijn lichaam op het moment dat mijn haren de grond raakten. Ik leefde verder zonder dat iemand besef had van mijn bestaan. Dit is mijn verhaal.