Mijn twintigjarig bestaan

Liefs, Merilyn

Ik besloot de stap te zetten. Ik moest hier weg. Een eenzame ziel was niets voor mij. Ik moest een keuze maken, en keuzes waren nu eenmaal moeilijk. Hij was hartverscheurend, maar noodzakelijk. Mijn leven hier was afschuwelijk, en ik voegde geen meerwaarde aan mijn dat van mijn familie. Integendeel, het leek alsof ik het hen steeds lastiger maakte. Ik deed het voor hen, en voor mezelf. Maar ik kon niet zomaar vertrekken. Ik moest eerst iets veel moeilijker doen, iets wat ik nog niet had gedaan. Afscheid. Ik ging een brief schrijven, en wel nu meteen. Hier ging ik niet nog een drie jaar op wachten.

Mama, papa, Rose-Anna en alle mensen van wie ik hou,

Ik was onzichtbaar voor jullie maar jullie niet voor mij. Ik volgde jullie, drie jaar lang. Ik heb besloten de eeuwige rust tegemoet te gaan zodat jullie kunnen beginnen met een nieuw hoofdstuk van jullie jonge en geweldige leven. Wees alsjeblieft niet verdrietig, want ik doe dit om jullie gelukkig te maken. Dat is voor mij het enigste waar ik om geef. Gelukkig zijn is geen vage droom, mama, zoals jij altijd zei. Geluk bestaat wel degelijk, en dat zal ik alleen maar zijn als jullie dat ook zijn. Het komt niet vanzelf, maar het is niet onmogelijk. Volg je hart, alleen dat wijst jullie altijd de goede weg. En dat ga ik ook doen, dan heb ik volledige rust. Vergeet niet dat ik altijd van jullie ga blijven houden, ook al zijn mijn lichaam en geest nu even buiten gebruik.

Hopelijk tot snel, op de rustgevende, liefdevolle en gelukkige plek waar ik nu naartoe ga.

Liefs, Merylin