Het huis gaf een vreemde, maar toch vertrouwde indruk op mij.
De eerst wat afgebladerde, donkere leisteen was helemaal opnieuw geplaatst. Het dak glom en de ramen glinsterden in de zon. De brief klemde ik stevig tussen mijn rechterhand, terwijl ik met mijn linkerhand de eiken voordeur opende. Binnen rook het nog precies hetzelfde, naar oud sparrenhout. Sommige meubels waren verplaatst, anderen vervangen door gloednieuwe exemplaren.
Ik ging de o zo vertrouwde, witte trap op waar ik vroeger altijd indiaantje op speelde. De gang doorgaand, merkte ik hoe erg ik het hier miste. Mijn kamer had nog steeds het gebloemde behang dat mijn ouders destijds voor mij hadden gekocht.
Het had een week geleden voor het eerst gesneeuwd, de dag na het schrijven van mijn brief. Door het raam, dat lichtjes openstond, hoorde ik de bomen opnieuw zachtjes zingen. Bijna automatisch opende ik het en liet mij eruit hangen. Ik liet de brief, die ik met mijn rechterhand nog steeds stevig vast had, los en zag hem worden meegevoerd met de zurige wind. Ik haalde diep adem en sprong.
De vrijheid tegemoet.
JE LEEST
Mijn twintigjarig bestaan
ParanormalIk ben Merilyn. Ik was 5 toen ik stierf. Mijn geest rukte zich los van mijn lichaam op het moment dat mijn haren de grond raakten. Ik leefde verder zonder dat iemand besef had van mijn bestaan. Dit is mijn verhaal.
