Layla Dallas, een meisje van bijna achttien jaar. Toen haar grote broer vertrok op tour en dan niks van zich liet horen en dan nog bij wat vrienden bleef brak ze. Iedereen was ineen haar vriend omdat haar broer beroemd was en na een tijdje had ze er...
De rest van de week ben ik niet naar school gegaan, maar vandaag heb ik proclamatie dus moet ik wel gaan. 'Layla, kom je eindelijk uit je bed, wij moeten de speech lezen en ik doe het niet alleen' zegt Daniël en hij trekt het deken van me af. 'En je bent mijn date' zegt Joshua. Ik open mijn ogen en zucht. 'Ik ben al wakker' zucht ik en ik strompel de badkamer in en begin met douche. Ik was me helemaal en stap dan uit mijn douche. Ik slaag een handdoek rond mijn lichaam en ik wikkel er ook één om mijn haar. Ik droog mijn haar met de haardroger en begin het dan goed te doen, daarna begin ik met mijn make-up en als ik zeker weet dat er geen jongen is en dan ren ik snel mijn kamer in.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik trek mijn kleedje aan en dan mijn vans. Ik doe nog snel roze lippenstift op en pak dan een klein zwart handtasje en stop daar mijn gsm, sleutels en wat geld in. 'Ben je klaar' roept Tony van beneden. 'Bijna' gil ik terug en ik stop mijn vlechtjes extra goed vast. 'We staan er al allemaal' roept Josh. 'Kom eraan' roep ik en ik open de deur. Dit is de eerste keer dat ik nog is een kleedje aan doe. Ik ga bij de trap staan en de jongens kijken tegelijk om. Hun monden vallen open waardoor ik blozend naar beneden stap. 'Je bent beeldig' zegt Josh verbaasd. 'Niet verbaasd Joshua' grijns ik en we lopen naar buiten. 'Die benen, zijn echt mooi' zegt Dan. 'Ja, niet verwachten dat ik nog snel een kleedje aan doe' zeg ik en ik ga in de auto zitten. Tony rijd, Joshua zit naast mij en Dan zit van voor. We rijden naar school en gaan langs de achteringang naar binnen. 'Gelukkig, jullie zijn er, hier jullie toga's' zegt onze mentor en we trekken ze aan, ze zijn gelukkig zwart. Onze klas is het laatste, waardoor we lang zitten te wachten en omdat Dan en ik onze speech moeten doen, zijn wij als allerlaatste. 'Daniël Benjamin Diaz' roept mijn directeur. Dan loopt naar voor, pakt zijn diploma en blijft staan. 'En als laatste: Layla Alexandra Dallas' zegt hij en ik loop ook naar voor en pak mijn diploma. 'Wel ja, we zijn geslaagd' zeg ik droog. 'Eindelijk, geen school meer voor ons' zucht Daniël opgelucht. 'Dan, je weet dat we nog moeten studeren' vraag ik voorzichtig. 'Verdomme' mompelt hij, mijn klas lacht, aangezien Dan en ik dit gesprek een maand geleden hadden. 'Zes jaar geleden stonden wij hier voor de eerste keer, de grote school. Nieuwe lessen, nieuwe leerkrachten, nieuwe leerlingen, alles was nieuw en anders' begin ik. 'We begonnen school met deze klas, en ik denk niet dat iemand kan zeggen dat ze al zes jaar met dezelfde kinderen zitten, maar wij wel' zegt Dan. 'Het seizoen is afgelopen, de laatste aflevering is vandaag, onze proclamatie en ons eind-bal' zeg ik. 'We weten dat we niet echt de beste klasgenoten zijn geweest. Ik bedoel maar' zegt Daniël. 'Maar we waren wel een team, en hoeveel leerkrachten hebben wij wel niet weg gekregen' lach ik. 'Sorry directeur' zegt Daniël waardoor wat mensen lachen. 'Dit was het dan, vanaf nu hebben een eigen verhaal, een nieuw hoofdstuk voor ons allemaal' zeg ik. 'Ik hoop dat -ook al- is deze tijd zo snel gegaan, we stoppen en terug kijken, glimlachen en weten dat we allemaal voor elkaar klaar staan' zegt Daniël. 'We gaan onze eigen weg, sommige blijven samen, sommige gaan een andere weg. Maar weet dat we altijd voor elkaar klaarstaan, jullie weten ons wonen' zeg ik. 'Dus ga jullie hoofdstukken schrijven, bepaal je eigen lot en de zesde jaars van 2016 staan klaar om je om te vangen als er iemand valt' zeg ik. 'Bedankt voor de beste zes jaar van ons leven' zegt Daniël en dan beginnen ze te klappen. Ik kijk rond in het publiek en zie ik Cameron staan. Ik bijt op mijn lip en ga bij de andere staan. 'De afgestudeerde van 2016' zegt de directeur en we draaien onze lintjes om en gooien dan onze hoeden in de lucht. We lopen de publiek in en ik ga bang naar mijn ouders. 'Layla' zegt mijn moeder. 'Hoi' mompel ik. 'Ik weet dat je boos op me bent Lay, maar we gaan toch op de foto' zegt Cameron en hij trekt me in een knuffel en dan trekt hij een selfie waar ik toch mooi op lach. 'Layla, alsjeblieft vergeef me, ik was gewoon boos, maar ik was niet boos op jou, maar op mezelf' zegt hij. 'Ik weet niet, jij gaat binnenkort toch weer weg' zeg ik zacht. 'Ga met me mee' zegt hij hoopvol. 'Ik weet niet' mompel ik. 'Cameron Dallas' gilt een meisje. 'Oh shit, ik wou jou moment niet verpesten' zegt Cameron schuldig. 'Het is oké' mompel ik. 'Het spijt me echt Layla, ik zie je morgen' zegt hij hoopvol. 'Ik zie je morgen' zeg ik en dan komt Josh. 'Jij hebt mijn kleine meisje pijn gedaan' zegt Josh. 'Josh het is opgelost, zolang Dan en To- oké, laat maar' zucht ik als de jongens erbij komen staan. 'Jongens, dit is dus Cameron, mijn broer. Cameron dit zijn mijn huisgenoten' zeg ik. 'Jij woont samen met enkel jongens' zegt hij boos. 'Zie je morgen' zeg ik en ik pak de jongens en loop naar de feestzaal. 'Ik ga morgen naar Cameron zeg ik terwijl we wat drinken pakken. 'Als je huilend thuiskomt breek ik al zijn botten in zijn lichaam' zegt Tony. 'Best' mompel ik. 'En nu gaan we feesten' roep ik en we beginnen met dansen.
