Layla Dallas, een meisje van bijna achttien jaar. Toen haar grote broer vertrok op tour en dan niks van zich liet horen en dan nog bij wat vrienden bleef brak ze. Iedereen was ineen haar vriend omdat haar broer beroemd was en na een tijdje had ze er...
De volgende dag ben ik rond de middag wakker en neem een snelle douche, ergens ben ik nerveus voor Cameron aangezien ik dan mijn moeder zie en mijn moeder en ik hebben eigenlijk al een jaar ruzie. Ik trek mijn lingerie aan en stijl dan mijn haar, ik doe mijn make-up en kleed me om.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik pak mijn gsm en loop naar beneden. Ik pak een appel en spring dan in de auto en rijd naar mijn oude huis, ik ben er letterlijk een jaar niet meer geweest. Na een paar minuten rijden ben ik er en stap uit. Ik loop naar de voordeur en bel aan. Na een paar seconde word de deur geopend, maar ik zie geen Cameron of mam, nee ik zie Shawn. 'Layla' zegt hij verbaasd. 'Hoi' zeg ik terug. 'Oh ben je nu ineens wel aardig' zegt hij sarcastisch. 'Ik kom voor Cam' mompel ik. 'Maantje' roept Cameron. 'Cam, noem me niet zo, jij oen' grom ik geërgerd. 'Jullie kennen elkaar al' zegt Shawn verbaasd. 'Ja, Maantje is mijn zusje' zegt Cameron. 'Als je me nog één keer zo noemt stuur ik Tony op je af' grom ik. 'Ja, daar moeten we het over hebben' zegt Cameron. 'Cameleon, doe kalm' lach ik en ik loop naar binnen. 'Cameleon' hoor ik Shawn nog lachen. 'Layla' zegt mam verbaasd achter me. Ik draai me om en word rood. 'Layla, ik krijg je nog' roept Cameron en hij komt de kamer in. 'Gaan we naar je kamer' vraag ik en ik kijk mam emotieloos aan. 'Ja, kom maar' zegt Cameron en hij trekt me mee. 'Wat is er tussen jou en mam gebeurt' vraagt hij. 'Niks' zeg ik en ik val neer op zijn bed. Hij komt naast me liggen en staart naar het plafond. Ik staar naar de sterretjes die we er jaren geleden hebben opgeplakt. 'Weet je nog toen we die er hadden op geplakt' lacht Cam. 'Mam was zo kwaad op ons' grinnik ik. 'Was dan ook niet zo dom om van de ladder te vallen' grijnst Cameron. 'Die bloedvlek zit nog steeds in het tapijt' lach ik en ik kijk naar zijn vloer. 'Het spijt me Layla, het spijt me zo erg' zucht hij. 'Waarom nam je geen contact meer' vraag ik zacht. 'Ik mistte je te hard. Elke keer als ik je stem hoorde wou ik terug en dan horen hoe je stem brak op het einde' zucht hij. 'Ik wou je terug en ineens hoorde ik niks meer van je en was je gewoon weg' zeg ik. 'Ik ben een eikel' zucht hij. 'Ben je zeker! Daarna ging gewoon alles naar omlaag, punten, vrije tijd, zin in leven' zeg ik. 'Hoe bent je bij die jongens terecht gekomen' vraagt Cameron. 'Ze hebben me gered' glimlach ik.
Flashback: Hier zit ik dan, op de brug boven boven de rivier kijkend naar de rest. 'Cameron, waar ben je' zucht ik terwijl ik naar voor staar. Op school gaat alles slecht, ik word uitgescholden. Ze weten het. Cameron liet me stikken, ik was zelfs niet belangrijk genoeg voor mijn eigen broer, hij was zelfs zo geïrriteerd door mij dat hij me liet stikken. Ik ga staan en kijk naar beneden. Niet alleen Cameron is teleurgesteld in me, mam ook, Lily ook, iedereen zelfs ik. Ik kan niet eens over straat zonder nageroepen te worden, of geduwd, geslagen, geschopt. 'Hé! Wat doe jij daar' roept een stem. Ik schrik waardoor mijn voet uitschuift en ik weet dat ik te zwak was om te springen, maar nu gebeurt het toch. Ik hoor snelle voetstappen en dan voel ik ineens een hand op mijn pols. Ik word langzaam omhoog getrokken. 'Nee! Nee, laat me los' gil ik woedend. Hij trekt me over de rand en ploft op de grond. 'Gooi me terug, alsjeblieft, gooi me terug' smeek ik, tranen stromen over mijn wangen. 'Alsjeblieft' smeek ik zacht. 'Jij bent Layla Dallas' zegt hij. 'Gooi me terug, laat me sterven, alsjeblieft' smeek ik. 'Rustig, het komt goed' fluistert hij en hij wiegt me zachtjes heen en weer. End.
De hele nacht zaten we daar, daarna kwam ik erachter dat zijn zus zelfmoord had gepleegd. Daniël heeft mijn leven gered en draagt dat geheim al twee jaar met zich mee, niemand weet hij, enkel hij en ik. 'Hoe heeft hij je leven gered' vraagt hij. 'Dat maakt niet uit' zeg ik snel. 'Maantje' zucht hij. 'Ik ben blij dat je terug bent Cam' zeg ik en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Ik ook, kleintje, ik ook' zucht hij. Ik weet dat hij binnen een paar dagen waarschijnlijk al weer weg is, maar nu is het hij, ik en de sterren op het plafond, zoals we heel vaak hebben gedaan, zoals we eigenlijk al dertien jaar doen.
