Het Begin Van Het Einde (16+)

De rechterdeur

Ik word wakker en wrijf in mijn ogen. Hoelang heb ik geslapen? Ik zoek om me heen naar een klok, maar het enige dat ik zie is kleren die op de grond liggen. Ik heb een raar gevoel van misselijkheid en voel me niet zo lekker. Ik schrik als ik plotseling koude handen over mijn borst voel glijden. "Goedemorgen, schoonheid," hoor ik Steve zeggen. "Gisteren was geweldig, vind je ook niet?" Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Hij duwt me naar achter, tegen zich aan, en het doet pijn. Ik bijt op mijn tong om niets te zeggen. "Vond je het leuk?" Vraagt hij zachtjes, en ik voel dat hij grinnikt doordat er lucht uit zijn neus in mijn nek wordt geblazen. Kippenvel. "Vond je het leuk?" Vraagt hij nu, iets luider en hij knijpt zachtjes in mijn schouder. Wat moet ik zeggen? Vond ik het leuk? Ik weet het niet. "Nee," antwoord ik. "Ik vond het niet leuk." Hij lacht hardop. Geen glimlach, nee, een harde lach. Alsof ik een grap maakte. Ik snap alleen niet wat hier grappig aan is. Hij strijkt nog eens over mijn bovenlijf en trekt dan langzaam zijn handen weg. Zuchtend staat hij op. Ik draai me om en geschrokken draai ik me snel weer terug. Hij is ook nog steeds naakt. Hij loopt naar me toe en vraagt grijnzend: "Wat is er?" Ik verstop mijn hoofd onder de dekens. Hij trekt me er onder vandaan en zet me wild op mijn knieën voor zijn voeten. Hij legt zijn hand onder mijn kin en duwt hem naar boven. Ik ben gedwongen naar zijn penis te staren. "Kom op, geef me een beurt, meisje." Zegt hij. Ik huiver. Nooit van mijn leven. "Doe het!" Schreeuwt hij, mijn hoofd dichterbij duwend. Ik doe mijn mond open om te schreeuwen, maar in plaats daarvan wordt ik bijba verstikt als hij mijn hoofd nog een duw geeft. Terwijl ik op mijn knieën voor hem zit denk ik in een flits aan Suzanne en Charlotte. Aan de leuke tijden die we samen hadden als we fantaseerden over toekomstige vriendjes. Toen we giechelden als we een foto van een knappe jongen zonder T-shirt zagen en hem dan als achtergrond van onze telefoon instelden. Ik denk aan in welk avontuur we waren beland, en hoe leuke spanning plaats maakte voor voortdurende angst. Hoe het voelde om steeds gruwelijker geconfronteerd te worden met mijn angsten. Ik ga terug naar het heden en bedenk dat ik, hier zittend, mijn grootste angst onder ogen zie. Ik probeer niet te denken aan wat ik doe, maar ik word telkens geconfronteerd. Eindelijk vind Steve het genoeg en duwt hij me achterover. Hijgend blijf ik op de grond liggen, te vermoeid om op te staan. Ik zie hem zijn kleren aantrekken die op de grond lagen. Dan ontgrendelt hij de deur en loopt naar buiten. Als de deur dichtknalt kom ik langzaam omhoog en ga op de rand van het bed zitten. Zonder erover na te kunnen denken plof ik neer op bed en val ik weer in slaap.

Als ik wakker word, ben ik tot grote opluchting nog steeds alleen. Ik kom langzaam het bed uit en trek dan de kledingkast open. Nog steeds geen normale kleren. Ik trek weer wat aan en zie dan een kamerjas hangen. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een kamerjas te zien. Snel pak ik hem en trek hem aan. Ik rammel van de honger, dus loop ik richting de keuken. Tot mijn verbazing is Steve hier ook niet. Ik twijfel of ik in de andere deur zal kijken, die naast de slaapkamer, maar mijn trek overwint het van de nieuwsgierigheid. Ik zie een dampend heet bord met twee boterhammen met ei en spek staan, die ik pak en snel opeet. Ik kijk in de koelkast en pak daar het eerste drinkbare wat ik tegenkom. Ik drink een hele fles cola leeg en plof daarna neer op de bank. Ik ben mijn gedachten op een rijtje aan het zetten als ik stemmen hoor. Ik loop in de richting waar het geluid vandaan komt, van achter de deur bij de gang. "Ha, Alex, daar ben je!" Het is de stem van Steve. "Geen tijd voor dom gepraat, Steve," hoor ik de andere man, die schijnbaar Alex heet, zeggen. "Ik wil alleen weten of ze geschikt is." Zou dat over mij gaan? "Groep?" Vraagt Alex. "Prima," zegt Steve. "Enkel?" "Geweldig." Een angstig gevoel bekruipt me. "Overig?" "Heerlijk!" hoor ik Steve zeggen. Ik ben vrijwel zeker dat het over mij gaat. "Dankjewel, Steve. Ik ga het invullen in het systeem." Ik hoor een paar voetstappen weglopen, dat zal Alex zijn. Ik bedenk me dat Steve dan ook elk moment binnen kan komen, dus loop ik snel terug naar de bank, waar ik ga zitten. "Goedemorgen, Madelief." Zegt Stevd, als hij een seconde later binnenkomt. Ik zwijg. Dan schiet me iets te binnen. "Hoe komt u eigenlijk aan mijn naam?" Vraag ik, "ik heb hem nooit gezegd!" "Bronnen hebben mij dat verteld." Lacht hij. Ik vraag me erg af welke bronnen. Het lijkt wel alsof hij weet wat ik denk, want hij zegt: "Ze schijnen jou heel goed te kennen. Jij kent ze denk ik ook goed." Suzanne, Charlotte! Snel schiet ik rechtop. "Wat heeft u met hen gedaan?!" Vraag ik, vechtend voor mijn tranen. Hij lacht. "Wat heeft u gedaan?!" Schreeuw ik nu. Hij zegt: "Hetzelfde als met jou, schat. Het zelfde als we met iedereen doen die hier ongevraagd binnenkomt." Hij lacht weer. "Komen hier meer meiden binnen dan?" Vraag ik, te verbaasd om te bedenken dat het een domme vraag is. "Nee, zeker niet," zegt Steve. "Jullie drie zijn de enigen." Ik weet niet waarom, maar ineens breek ik en stromen de tranen over mijn wangen. Ik kan het niet tegenhouden. Hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Even voelt het als een vader die me troost. Ik begin harder te huilen, wat dit herinnert me aan mijn ouders, die ik ontzettend mis. Dan zegt hij zachtjes: "Wist je dat je nog veel aantrekkelijker bent als je je zo zwak opstelt?" Mijn verdriet maakt nu plaats voor woede. Ik sla zijn arm van me af en sta op. Pisnijdig loop ik richting de rechterdeur, hopend dat ik zo kan ontsnappen. "Wil je dat nu al?" Roept Steve me na. Ik snap hem niet, maar dat maakt niet uit. Ik wil hier zo snel mogelijk weg dus duw ik de deur open. Maar wat daar achter zit had ik niet verwacht.

Hoi mensen! Voor wie het nog niet gelezen hadden op mijn profiel, de naam van het boek is veranderd! Dit betekent dus ook dat ik een nieuwe cover moet hebben dus als iemand niets te doen heeft.. ;)