ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Νιωθω τοσο μονη.. Κανεις δεν μου δινει σημασια! Τι πρεπει να κανω αραγε; Να γινω μια απο αυτες τις σνομπ σκυλες του σχολειου μου; Οχι, οχι.. για κανεναν λογο! Ετσι κι αλλιως αυτες ειναι και ομορφες τι θεση εχω εγω μ'αυτες; .. Ωχ, συγνωμη ξεχασα να σας πω λιγα πραγματα για μενα. Λοιπον ειμαι η Λυδια, μια κοπελα 19 προς 20 χρονων (σε λιγο καιρο) μα δεν ειμαι σαν τις αλλες κοπελες της ηλικιας μου (δεν βγαινω, δεν εχω φιλους και ας μην μιλησουμε καλυτερα για αγορι)... Εχω αρκετα παραπανισια κιλα, γυρω 1.63 υψος, ακμη, φοραω σιδερακια και ειμαι υπερβολικα κλειστος χαρακτηρας. Ειμαι μονη μου. Εχασα την μητερα μου απο τροχαιο που της ειχα αδυναμια προσφατα και ο μπαμπας μου πασχει απο καρκινο δυστυχως η ζωη δεν ηταν γενναιοδωρη μαζι μου. Ειμαι θυμα bullying αλλα αυτο δεν προκειται να το μοιραστω με κανεναν δεν θελω να με λυπουνται , ηδη με ''λυπουνται'' και με απομακρυνουν λογω της εφανισης μου. Ειναι δυνατον να μεινω μια ζωη μεσ'την μοναξια και να περναω απαρατηρητη, να νιωθω αχρηστη και να μην θυμαται κανεις ουτε καν τ'ονομα μου; ... Κατι πρεπει να κανω! Πρεπει να φανω δυνατη...
Part 1ο
Μια νεα μερα ξεκιναει. Αφου πλυθηκα , ετοιμαστηκα και ολα τα σχετικα κατεβηκα στο σαλονι κοιταξα στην καρεκλα της διπλα στο τζακι μα ηταν αδεια. Ακομα δεν μπορω να το πιστεψω.. Ολη μου η ζωη αλλαξε μεσα σε ενα δευτερολεπτο. Πως να μπορεσω να χαμογελασω μετα απο αυτο, ε; σκεφτηκα. Μα η φωνη του πατερα μου με διεκοψε λεγοντας μου ''Ελα να παρεις πρωινο μαζι μου, ειναι ετοιμο!''
Πηγα στην κουζινα , εφαγα και εφυγα.. εν το μεταξυ ολη αυτη την ωρα δεν ειχα βγαλει μιλια. Ξερω πως και ο μπαμπας περναει και με χρειαζεται μα εμενα ποιος με σκεφτεται; [...] Θελω και γω εναν ανθρωπο διπλα μου. Προχωραω για το σχολειο , προσπαθω να φαινομαι δυνατη , δεν ξερω αν και κατα ποσο τα καταφερνω αλλα πρεπει. Κανεις δεν ξερει τι μου εχει συμβει , κανεις δεν μπορει να καταλαβει το μονο που βλεπουν ειναι οτι ειμαι μια κοπελα κλειστου τυπου που απλα την κοροιδευουν και την εχουν στο περιθωριο.. Εφτασα επιτελους. Ενα μαρτυριο με περιμενει οπως καθε φορα αλλωστε. Μπαινω στην ταξη και παω να κατσω στο θρανιο μου. Νιωθω τοσο ασημαντη , παω στοιχημα πως κανεις απο δω μεσα οχι μονο δεν καταλαβε οτι μπηκα αλλα ουτε καν θα θυμαται το ονομα μου... Πρωτη ωρα αρχαια , επιτελους να και σε κατι που ειμαι καλη. Καθε φορα που απανταω με κοιτανε ολοι παραξενα , με υφος , λες και εκανα κατι κακο. Ελεος! Το ιδιο συμβαινει και τις επομενες ωρες ειτε απαντησω σωστα ειτε οχι παλι με σχολιαζουν-κοροιδευουν.
