Amnesia

Hoofdstuk 1

'Ik laat je nooit meer gaan' Dat waren zijn laatste woorden voordat hij vertrok. Zijn laatste woorden waar ik heilig in bleef geloven maar mij toch teleurstelde. Ik wist het, vanaf het moment dat hij het uitsprak wist ik het en toch was ik naiëf. Liefde maakt blind zeggen ze, en dit bewijst het.
Ik staarde naar de donker wordende lucht en de golven die steeds harder op het strand sloegen. Het was dreigend, alsof de lucht elk moment open kan barsten en een of ander natuurverschijnsel ontstaat. Ik hield ervan, de uitdaging en de dreiging. Ik sloot mijn ogen voor een seconden en luisterde naar de golven en de harde wind die om mij heen waaide. Eigenlijk was het uiterst gevaarlijk, maar voor even was het rustgevend. Even weg uit mijn panische leven, gewoon even weg van alles. 'Dahlia' Twee sterke armen sloegen zich om me heen en tilde me op. Direct opende ik mijn ogen en keek verward naar de eigenaar van de sterke armen. 'Het is Delilah' zei ik zachtjes. Dahlia, zo noemde hij mij altijd, alleen hij. 'Lay, ophouden' Josh keek mij waarschuwend aan en ik voelde de tranen omhoog komen. 'Is dit hoe het voelt om heartbroken te zijn?' In Joshs ogen was medelijden te zien en hij nam me mee naar binnen, waar hij mij vervolgens op de bank neerlegde. De kussens van de bank voelde warm en zacht, heel anders dan de koude wind buiten en het schurende natte zand onder me. 'Ik bel mama' zei Josh zachtjes en ik hoorde hoe hij de kamer uitliep. Ik keek naar het zand die langs de grote ramen schuurde. Ik kwam langzaam overeind en hoorde Josh telefoneren met mama. Ik zuchtte diep en liep omhoog de trap op. Ik duwde de deur open naar mijn kamer en kleedde me om in iets droogs. Ik ging voor een simpele joggingbroek met een topje en bond mijn warrige haar in een knot. Vanaf morgen begon het normale leven meer, geen eindeloze vakantie meer maar een druk baantje als bediende in een barretje aan de boulevard, niet ver van huis. Ik opende de deuren naar mijn balkon en liet mij in mijn schommelstoel zakken. Ik staarde naar de woeste zee en de regen die zich vermengde met het water. Ik werd verstoord door een kuchje en ik keek om. 'Je wordt ziek Deli' zei Josh terwijl hij bij me kwam zitten. 'Tuurlijk niet' zei ik met een glimlach. Glimlachen, ja dat kon ik nog. 'Mama wil je laten opnemen' zei hij zachtjes. Laten opnemen? Omdat ik last had van een beetje liefdesverdriet? Mama was een schat van een mens, maar ze maakte snel overhaastte beslissingen. Het was misschien twee weken geleden dat ik op het nieuws zag dat hij een ander had. Twee fucking weken, en ik moest worden opgenomen? 'Ze is gek' zei ik terug, starend naar de zee. Josh zweeg en stond op. Zonder verder nog wat te zeggen liep hij naar binnen en liet mij achter.

In mijn gedachten ging ik terug naar de dag waar ik hem ontmoeten, ik was samen met mijn beste vriendin Amy naar Australië waar ik tegen hem opbotste. Op een terrasje in Sydney, om precies te zijn. Ik had Amy's zoete witte wijn omgeruild voor een rode en was net onderweg terug naar Amy toen hij tegen mij aanbotste. De rode wijn had zich vermengd met mijn witte jurkje en hij keek mij grijnzend aan. 'Je kan het niet uit je jurkje drinken hoor' was het enige wat hij zei. Lichtelijk beledigd had ik hem aangekeken. 'Oh echt?' Had ik hem gevraagd en vloekend was ik terug naar binnen gelopen. 'Kleurt mooi bij je lingerie' Hij had zich achter mij aangehaast en bestelde een nieuw wijntje. 'Ik ben Luke en jij bent?' Had hij gevraagd met zijn mooie oceaanblauwe ogen. En uit dat moment ontstond een mooie relatie die zo'n 2 jaar duurde, totdat hij 2 maanden geleden op tour ging en het wereldnieuws werd dat hij een nieuwe vriendin had, 'het meisje uit Santa Barbara' had hij achter gelaten..

Kort, heel kort! Heyy, ik zit al een tijdje hier op Wattpad maar dit is toch echt de eerste keer dat ik een verhaal hier post.. mijn eerste part is kort maar ze worden langer! En als er verbeter punten zijn hoor ik het graag ! :)