Live to never die

Waarom werkt hij nou niet mee?

Ik zie de wond langzaam vervagen. De dikke korst komt al snel los. Oke mooi zo. Nu zit er alleen nog een litteken dat over een jaar wel weer weg is. "Rakker zitten." Hij gaat liggen. Ik zucht. Dat doet hij altijd. "Zitten." "wraf" reageert hij, maar hij gaat wel zitten. "los!" Hij klemt de riem nog strakker tussen zijn kaken. "Rakker los!" Zeg ik terwijl ik de riem vastpak. Blijkbaar denkt Rakker dat het een spelletje is, want hij staat op en begint te trekken. Verveeld kijk ik hem aan, terwijl ik de riem zonder moeite vast blijf houden. "Weet jij dat je best een lastige hond bent?" Zeg ik terwijl ik mijn armen uitsteek om hem te pakken. Hij laat de riem los en springt opzij. Niet weer. "Jij wou toch wandelen. Dan moet je nu wel meewerken." Hij blaft uitdagend naar me en rent onder de kast. Hij gaat nog niet op zijn pijnlijke pootje staan, maar het gaat in ieder geval een stuk beter. "Rakker kom eens onder de kast vandaan." Zeg ik terwijl ik op mijn buik voor de kast ga liggen. Ik zie hem achter in de hoek liggen. Ik steek mijn hand uit en trek hem aan zijn halsband onder de kast vandaan. Ik maak de riem meteen vast voordat hij weer besluit dat hij wil touwtje trekken. "Kom Rakker." Roep ik en dit keer luistert hij. Dit ik stap ik voorzichtig over de stapel kleren en beddengoed. Dat ruim ik straks wel op. Denk ik. Als ik naar buiten loop zie ik dat Jayden al staat te wachten met zijn Husky en zijn herdershond. Blij rent Rakker op ze af om ze te begroeten. "Wat heb jij daarbinnen gedaan? Je maakte zoveel lawaai. En waarom duurde je zolang?" "Rakker wilde niet meewerken, dat is alles." Ik draai me snel om en loop richting de lift. "Kom laten we gaan." Zeg ik alsof er niets gebeurd is en samen met de honden gaan we naar beneden, niet wetend wat ons nog te wachten staat...