Κεφάλαιο 14

287 17 2
                                    

Ακολούθησα την ρεσεψιονιστ. Με οδήγησε σε ένα τεράστιο δωμάτιο. Εκεί βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι μεγάλης και μικρής ηλικίας που είχαν έρθει για να επισκεφτούν τους ασθενείς του ιδρύματος είτε είναι συγγενείς είτε είναι φίλοι. Μερικοί από αυτούς εκλεγαν από χαρά είτε από λύπη.

Ρεσεψιονιστ:Καθηστε εδώ και εγώ θα πάω να φωνάξω τον πατέρα σας.

Ειρήνη :Οκ! Θα περιμένω εδώ. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα!

Ρεσεψιόνιστ:Παρακαλώ.

Η Ρεσεψιονιστ έφυγε και εγώ ήμουν πολύ αγχωμένη. Μερικές φορές σκεφτόμουν ότι ήταν κακή ιδέα και έπρεπε να φύγω από το ίδρυμα μα ένα κομμάτι της καρδιάς μου ήθελε να μείνει εκεί ετσι από το πολύ άγχος αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον Αλεξ.

Ειρήνη :Αλεξ χρειάζομαι την βοήθεια σου!

Βίκυ :Δεν είμαι ο Αλεξ η Βίκυ είμαι ο Αλεξ κάνει μπάνιο αυτή την στιγμή.

Ειρήνη :Δωστον μου τώρα είναι μεγάλη ανάγκη να του μιλήσω!Σε παρακαλώ ρε Βίκυ!

Που κατάντησα να παρακαλάω την Βίκυ!

Βίκυ :Μπορείς να του μιλήσεις αργότερα. ΑΝΤΙΟ!!

Πριν προλάβω να πω λέξη η Βίκυ μου το έκλεισε στα μούτρα!

Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου την Ρεσεψιονιστ με έναν ηλικιωμένο δίπλα της . αυτός μου έμοιαζε πολύ. Ηταν ψηλός με πράσινα μάτια και ήταν κανονικός σε Βάρος. Μόλις με είδε άρχισε να κλαίει και με αγκάλιασε. Αυτή την αγκαλιά έχω να την νιώσω από την τελευταία φορά που με αγκάλιασε ο Αλεξ στην δευτέρα γυμνασίου που τότε δεν είχε κορίτσι μα σε αυτή την αγκαλιά νιώθω δεν νιώθω συμπόνια σαν αυτή την αγκαλιά νιώθω την αγαπη του για εμένα. Είναι το καλύτερο συναίσθημα που έχω νιώσει στην ζωή μου κάποιος να ανταποκρινεται στην αγαπη που νιώθω για αυτόν. Με τον Αλεξ δεν ήταν ποτέ το ίδιο εγώ πάντα τον αγαπούσα προσπαθούσα να του το δείξω αλλά αυτός δεν ανταποκρινοταν ένοιωθε μόνο συμπόνια τίποτα άλλο. Τίποτα!
Δεν ήθελα να φύγω από την αγκαλιά του πατέρα μου ένοιωθα ασφάλεια και κυριότερα αγάπη.

Μάρκος :Συγγνώμη παιδί μου εγω φταιω για όλα την μητέρα σου την αγαπούσα σαν τιποτα άλλο στον κόσμο. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με!

Ειρήνη :Και βέβαια θα σε συγχωρεσω. Σε αγαπώ πολύ μπαμπά!

Άρχισα να κλαίω! Και τον ξανά αγκαλιάσα!

Γειά σας
Συγγνώμη που δεν αναιβασα κεφάλαιο νωρίτερα αλλά ο φορτιστής του κινητού μου χαρασε και δεν μπορούσα να μπω! Αντίο σας!

P. S Στην φώτο ο μπαμπάς της Ειρήνης, ο κυρ. Μάρκος

Ο κολλητός Μου Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang